Trawestując Koheleta można powiedzieć,że jest czas czytania Stachury i czas pamiętania o tym. Ja już czas czytania Stachury mam na pewno za sobą.
Przeczytałam "Całą Jaskrawość" i inne książki Stachury trzydzieści lat temu. Wtedy wszyscy to czytali, bo wtedy ta książka i cała twórczość Stachury były obiektami kultu, przedmiotami adoracji. Czytaliśmy Stachurę, śpiewaliśmy Stachurę, mówiliśmy Stachurą.
Wokół było ponuro i smutno, a u Stachury można było przeczytać że:
"To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił. Jednak iść!
Przecież iść! Będę iść!
To nic! To nic! To nic!
Dopóki sił,
Będę szedł! Będę biegł! Nie dam się!"
To było nasze doświadczenie pokoleniowe, nasz bunt i nasza próba oswojenia otaczającej, obrzydliwej rzeczywistości.
Na czas pytań o życie i jego sens Stachura okazał się nieoceniony i myślę, że dzisiaj można go czytać z takim samym wzruszeniem, zaangażowaniem, emocjami.
Wszystko to jednak jednak pod warunkiem, że ma się kilkanaście lat. Kiedy człowieka zagarnie życie z jego atrakcjami i problemami na Stachurę jest za późno. I mimo, że ze Stachury się wyrasta, jak z krótkich spodenek to zdecydowanie warto przeczytać te książki - warto mieć takie wspomnienie, takie wzruszenie, w pamięci wiersz lub piosenkę. Bo nawet jeśli nie jest to nadzwyczajna literatura, a wiersze bywają grafomańskie do bólu, to nie można autorowi odmówić szczerości i absolutnej autentyczności w tym co robił, pisał, mówił - dzisiaj zupełna rzadkość.

Trawestując Koheleta można powiedzieć,że jest czas czytania Stachury i czas pamiętania o tym. Ja już czas czytania Stachury mam na pewno za sobą.
Przeczytałam "Całą Jaskrawość" i inne książki Stachury trzydzieści lat temu. Wtedy wszyscy to czytali, bo wtedy ta książka i cała twórczość Stachury były obiektami kultu, przedmiotami adoracji. Czytaliśmy Stachurę, śpiewaliśmy...