Kryzys tożsamości

Kochani, czy jesteście pewni, że Wasze życie wygląda tak, jak wy chcielibyście, aby wyglądało? Co więcej, czy jesteście tacy, jakimi chcecie być? Nie chodzi mi o to, czy macie doskonałe idealne życie, bo doskonale wiem, że idealne życie nie istnieje no, chyba że w bajkach. Każdy z nas ma większe czy mniejsze problemy. Raz jest lepiej, raz gorzej. Chodzi mi raczej o to, czy żyjecie w zgodzie z samym sobą. A może chcieli byście żyć zupełnie inaczej, lecz nieświadomie tkwicie w społecznych schematach tego, co właściwe i powszechnie uznane za normalne. Zastanówcie się nad tym, proszę, bo jak za chwilę się przekonacie, podobnie jak główna bohaterka powieści Pani Anny Sakowicz „Niedomówienia” Janka pewnego dnia możecie dojść do szokującego wniosku „Ja właściwie nie wiem kim jestem”

Janka to czterdziestoletnia kobieta, której miłością i pasją jest praca w rodzinnej drukarni. Kobieta poświęca się pracy zarażona miłością do druku już jako dziecko przez dziadka i ojca za sprawą niezwykłej historii, której niegdyś świadkiem był właśnie dziadek Janki. Życiowym mistrzem naszej bohaterki z oczywistych względów jest Gutenberg. To właśnie jemu w hołdzie kobieta składa pod pomnikiem każdą książkę, która opuszcza jej drukarnię.
Tak jak w życiu zawodowym Janka czuje się szczęśliwa i spełniona, bo choć czasami nie jest łatwo, to wspólnie z przyjacielem Antkiem, który jest również jej wspólnikiem zawsze znajdą sposób by zadowolić zleceniodawców, tak w życiu prywatnym nie jest już równie dobrze. Janka właśnie zakończyła związek z Łukaszem, który niestety tak łatwo nie odpuszcza. Faktem jest, że nigdy nie układało jej się z facetami. Kiedy już Janka odnajduje wewnętrzny spokój zatracając się w pracy pewnego dnia, gdy jak zawsze zgodnie ze swoim „rytuałem” udaje się do parku by pod cokołem pomnika swojego „guru” złożyć kolejną książkę spotyka ją zaskakująca niespodzianka, gdyż znajduje tam tajemnicze fotografie. Jak się okazuje, nie jest to tylko jednorazowe zdarzenie. Ktoś prowadzi z nią pełną niedomówień grę. Zaintrygowana kobieta decyduje się wziąć w niej udział. Kto i po co inicjuje ową grę, o tym przekonacie się podczas czytania. Istotne natomiast jest to, jak istotny wpływ ma ona na życie kobiety.
To, co od tej pory dzieje się w życiu Janki pozwala jej dowiedzieć się wielu zaskakujących rzeczy o sobie. Faktów, które ją szokują, lecz jednocześnie rodzą wiele pytań i wątpliwości odnośnie do samej siebie, które z kolei pozwalają jej wiele przemyśleć i spojrzeć na swoje życie w innym świetle.

Odnośnie samych bohaterów utworu muszę przyznać, że irytowało mnie to, jak w wieku czterdziestu lat Janka może być tak niepoukładana i niezdecydowana. Momentami miałam wrażenie, że mówimy tu o pogubionej nastolatce, na której życie wszyscy mają wpływ tylko nie ona sama, a nie z dorosłą kobietą. Poza tym, ta jej miłość do Gutenberga ja wszystko rozumiem, bo również mam swoje pasje i kocham książki, ale to jak zdominowała ona jej życie, to już jest przesadą.
Na szczęście w całym swoim nieposkładanym życiu ma kogoś na kogo zawsze może liczyć przyjaciela Antka i kuzynkę Honoratę,która, choć bywa męcząca jak się z czasem okazuje wcale nie jest taka zła, a nawet pomocna.

Gdybym miała powiedzieć w kilku słowach, o czym jest książka powiedziałabym że o zagubionej kobiecie, która próbuje odpowiedzieć sobie na pytanie, jak wyglądałoby jej życie, gdyby kiedyś nie postąpiła jak należy zgodnie z oczekiwaniami rodziny, lecz tak jak sama by tego chciała. Kobiecie, która wreszcie chce żyć po swojemu.

Jeśli chodzi o moje odczucia po lekturze to muszę przyznać, że są one bardzo mieszane. A to dlatego, że uważam, że jest to najsłabsza książka tej autorki, jaką czytałam do tej pory, a było ich już kilka. Co nie znaczy, że książka jest zła. Chodzi mi jedynie o to, że porównując te tę pozycję z tymi, które czytałam wcześniej wiem, że autorkę stać na więcej. Ci z was którzy podobnie jak ja czytali wcześniejsze książki Pani ani mogą poczuć się troszkę rozczarowani. Tym niemniej „Niedomówienia” jak najbardziej warto przeczytać, do czego serdecznie zachęcam.

Moja ocena to 6/10

Pozdrawiam,
Agnieszka Kaniuk

Kryzys tożsamości

Kochani, czy jesteście pewni, że Wasze życie wygląda tak, jak wy chcielibyście, aby wyglądało? Co więcej, czy jesteście tacy, jakimi chcecie być? Nie chodzi mi o to, czy macie doskonałe idealne życie, bo doskonale wiem, że idealne życie nie istnieje no, chyba że w bajkach. Każdy z nas ma większe czy mniejsze problemy. Raz jest lepiej, raz gorzej. Chodzi...