Zawsze kiedy sięgam po polskich autorów towarzyszy temu pewna obawa, że ów autor nie da rady. Horn dała radę. Przede wszystkim dała radę bo udało się jej mnie zwieść na manowce. A kto czyta moje opinie na LC wie, że to główny zarzut jaki pojawia się w stosunku do autorów powieści kryminalnych, z mojej strony. Kompletnie nie spodziewałam się, że preparatorem okaże się ten a nie inny bohater. Nawet gdy Horn rzuciła mi wskazówkę, która nie pozostawiała już wiele miejsca dla wyobraźni, ja dalej obstawiałam przy swoim i cóż.. pomyliłam się. Wreszcie jakiś autor potraktował mnie i mój mózg poważnie a nie jak wiewiórkę, która ma mózg wielkości orzeszka. To przede wszystkim za to te 8*. Oczywiście zgadzam się, że trochę mało śledztwa w śledztwie, ale czy gdybyśmy poszli na dowolną komendę i zajrzeli do wydziału zabójstw zobaczylibyśmy coś innego? Dodatkowo zarzuty innych czytelników dot. "wykładu ze sztuki", może niepotrzebny, może za dużo, a ja powiem tak: dzięki temu lepiej możemy zrozumieć motywację tego niecnego hultaja, na którego polowali mili panowie policjanci. Ja sama mimo, że zdarzyło mi się w swoim życiu odbyć kurs z historii sztuki do końca jej nie rozumiem i nie do końca rozumiem np. "sprawiający wrażenie bezprzedmiotowości" - 'Czarny kwadrat na białym tle' Malewicza. Dlatego moim zdaniem te wszystkie nawiązania, aluzje i subtelne niuanse do i ze świata sztuki w moim odczuciu były potrzebne do tego aby czytelnik mógł w pełni zrozumieć pobudki tego nicponia, zaś bohaterowie stojący na straży prawa i praworządności mogli go złapać.
Dodatkowo ja sama przejawiam dość mocne zainteresowanie tematyką zła jakie siedzi w każdym z nas i fakt, że Horn pokusiła się o to by powiązać to ze sztuką jest dla mnie fenomenalny. Sama na to nigdy nie wpadłam, choć owszem szukałam pewnych inspiracji w literaturze, to nigdy w malarstwie czy rzeźbie, a już na pewno nie w sztuce współczesnej, której jak wymienionego wcześniej Malewicza 'nie ogarniam'. Jestem również fanką interdyscyplinarności i kiedy w książce czy filmie pojawiają się nawiązania do innych dzieł, ale nie wprost jestem szczęśliwa jak siedmiolatka w McDonald's, że pobierane przeze mnie formalne wykształcenie jednak na coś się przydaje, nawet jeśli te nauki dotyczyły czegoś tak 'potrzebnego' jak historia sztuki.
Osobiście jestem zachwycona tym tytułem i szczerze mógłby on mieć jeszcze spokojnie 2x tyle objętości, a ja czytałabym z zapartym tchem. Poza tym książka w moim odczuciu jest również swego rodzaju pastiszem kultu ciała oraz próbą przełamania pewnego tabu jakim jest "ciało po śmierci".

Chcę więcej!

Zawsze kiedy sięgam po polskich autorów towarzyszy temu pewna obawa, że ów autor nie da rady. Horn dała radę. Przede wszystkim dała radę bo udało się jej mnie zwieść na manowce. A kto czyta moje opinie na LC wie, że to główny zarzut jaki pojawia się w stosunku do autorów powieści kryminalnych, z mojej strony. Kompletnie nie spodziewałam się, że preparatorem okaże się ten a...