W obecnych czasach nawet opracowanie poświęcone samurajom musi zaczynać się od wzmianki o PiS. I po co? Książka zasadniczo jest ciekawa, choć miejscami mało przystępna dla laika. Zyskałaby, gdyby posiadała więcej zdjęć i rysunków, szczególnie przy opisach rynsztunku.

W obecnych czasach nawet opracowanie poświęcone samurajom musi zaczynać się od wzmianki o PiS. I po co? Książka zasadniczo jest ciekawa, choć miejscami mało przystępna dla laika. Zyskałaby, gdyby posiadała więcej zdjęć i rysunków, szczególnie przy opisach rynsztunku.

Wiedza przeciętnego mieszkańca „zachodu” na temat samurajów ogranicza się do tego, co zostaje pokazane w tysiącach najróżniejszych popkulturowych dzieł. Świat japońskich wojowników jest jednak o wiele bardziej skomplikowany i wypełniony po brzegi rożnego rodzaju kulturowymi niuansami. Jeśli więc ktoś chce odrobinę lepiej ich zrozumieć (a tym samym samą Japonię),to powinien zainteresować się książką Bushidō. Ethos samurajów od opowieści wojennych do wojny na Pacyfiku.

Autorka książki Joanna Katarzyna Puchalska to z wykształcenia doktor kulturoznawstwa, zajmująca się na co dzień badaniami wszystkiego, co związane jest z wojownikami (min. samurajami). Śmiało można więc stwierdzić, że jest to specjalistka danego tematu. W swojej pracy stara się ona w dość przystępny sposób zaprezentować czytelnikowi złożoności świata japońskich wojowników, który znacząco wykracza poza ramy dawnych wojen i ma ogromny wpływ na współczesne postrzeganie Kraju Kwitnącej Wiśni.

We wstępie swojego dzieła autorka zapoznaje czytelnika z pewnymi podstawowymi pojęciami, dzięki którym będzie on mógł lepiej zrozumieć dalszą treść. Ma to ogromne znaczenie szczególnie dla mniej obeznanych odbiorców. Kolejne stworzone przez nią rozdziały wypełnia ciekawa i co najważniejsze bardzo merytoryczna treść poświęcona uzbrojeniu, metodach walki czy różnorakich sposobach zabijania. Mamy więc tutaj okazję znacząco wzbogacić swoją wiedzę o tematykę dość militarną. Poznamy różnoraki wykorzystywany przez samurajów oręż (nie tylko dobrze znane katany),włącznie ze sposobami jego wykorzystania, dowiemy się jak wyglądały zbroje czy jak przeprowadzano treningi.

W późniejszych rozdziałach autorka większą uwagę skupia na bardziej „duchowych” aspektach funkcjonowania wojowników i ich kodeksie postępowania. Począwszy od bardzo rozbudowanego opisu honorowego samobójstwa, przez prawo zemsty, kończąc na wzajemnych relacjach (również cielesnych) i wpływie na szeroko pojętą dawną kulturę. To właśnie ten element książki prezentuje się tutaj najciekawiej, zagłębiając się często w treści, których trudno szukać w innych dziełach poświęconych samurajom. Jest to jednak tematyka dość specyficzna, która niekoniecznie zawsze będzie łatwa w odbiorze.

Odpowiednia część publikacji ukazuje również wpływ tytułowego Bushidō na bliższą nam współczesność. Dotyczy to zarówno udziału Japonii w II Wojnie Światowej i specyfiki walk na Pacyfiku oraz kształtowania się współczesnego obrazu samuraja (głównie za sprawą popkulturowych dzieł typu film/komiks/manga/książka/gra). Próba ukazania przez autorkę wykorzystania mitu samuraja do szerzenia propagandy podczas trwającej wojny światowej i wpływ tego na samych żołnierzy jest bardzo intrygujący, szkoda tylko, że podany w dość okrojonej formie. Niektóre zagadnienia prosiłyby się wręcz o mocniejsze rozwinięcie.

Cała recenzja na:

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-ksiazki-bushido-ethos-samurajow/

Wiedza przeciętnego mieszkańca „zachodu” na temat samurajów ogranicza się do tego, co zostaje pokazane w tysiącach najróżniejszych popkulturowych dzieł. Świat japońskich wojowników jest jednak o wiele bardziej skomplikowany i wypełniony po brzegi rożnego rodzaju kulturowymi niuansami. Jeśli więc ktoś chce odrobinę lepiej ich zrozumieć (a tym samym samą Japonię),to powinien...

Jeśli interesujesz się tematyką związaną z niezwykle charakterystycznymi wojownikami Japonii to praca Pani Joanny Katarzyny Puchalskiej na pewno przypadnie Ci do gustu. Słowo "praca" jest tu świadomie użyte, ponieważ tym właśnie jest ta lektura - pracą naukową z obszaru historii Kraju Kwitnącej Wiśni.

Nabywając ten tytuł o samurajach wiedziałem jedynie tyle, ile wyniosłem z popkultury. Ot wojownicy przyodziani w charakterystyczne zbroje, posługujący się kataną i ponad wszystko ceniący sobie lojalność oraz życie w harmonii z naturą i własnym duchem. Jest to w dużej mierze prawda, natomiast nieraz wielce się zaskoczyłem. A dlaczego? To już pozostawiam do samodzielnego odkrywania.

Kupując tę książkę w Twoich rękach znajdzie się obszerne źródło wiedzy poruszające takie zagadnienia jak:

1. Uzbrojenie samurajów;
2. Samurajskie metody walki:
3. Podejście wojowników do kwestii związanych z zemstą oraz charakterystycznym dla Japonii rodzajem samobójstwa;
4. Miłość pomiędzy wojownikami;
5. Opowieści wojenne dotyczące między innymi taktyki, uczuć towarzyszących wojownikom na polu bitwy, czy cnoty i hańby;
6. Postulowany ideał wojownika;
7. Specyfikę japońskich wojsk w czasie II wojny światowej (niezwykle interesujący rozdział przybliżający choćby motywację pilotów Kamikaze);
8. Współczesny obraz samuraja i jego zgodność z prawdą.

Muszę przyznać, że sam nie jestem jakimś wielkim miłośnikiem Japonii, ani nawet samych samurajów. Sięgnąłem po tę pracę z chwilowej ciekawości dotyczącej tych właśnie tematów i naprawdę się nie zawiodłem.

WAŻNA INFORMACJA

Wśród wielu recenzji na pewno możecie dostrzec narzekania na wszechobecne przypisy. Nie jest to niezgodne z prawdą ponieważ jest ich naprawdę mnóstwo. Dla jednych może to być olbrzymi minus, dla innych mniejszy, a dla jeszcze innych (w tym mnie) żaden. Naprawdę nie odczułem żadnych negatywnych emocji związanych z zerkaniem na dół strony, ale też zrozumiem jeśli kogoś to męczy czy frustruje. Mimo tego, że przypisów jest aż tak dużo to jednak doceniam, iż są one zawarte na aktualnie czytanej stronie. Dzięki temu nie musimy co chwilę przewracać stron ku końcowi, aby tylko przeczytać jakąś rozszerzoną informację (w innej książce co chwile byłem odsyłany na koniec co poskutkowało frustracją prowadzącą do porzuceniu lektury jeszcze przed setną stroną).

Osobiście gorąco polecam i wystawiam maksymalną notę, aczkolwiek jednocześnie zrozumiem ludzi, którym taki styl pisania nie przypadnie do gustu.

Jeśli interesujesz się tematyką związaną z niezwykle charakterystycznymi wojownikami Japonii to praca Pani Joanny Katarzyny Puchalskiej na pewno przypadnie Ci do gustu. Słowo "praca" jest tu świadomie użyte, ponieważ tym właśnie jest ta lektura - pracą naukową z obszaru historii Kraju Kwitnącej Wiśni.

Nabywając ten tytuł o samurajach wiedziałem jedynie tyle, ile wyniosłem...

Wreszcie miałam okazję przeczytać tę książkę, chociaż musiała poczekać pół roku - bo to kawał cegły jest, gruba, duża i ciężka. Bardzo mi się podobało podejście autorki: patrzy na podjęty temat "z boku", podchodząc do bushido racjonalnie, a nie emocjonalnie, co niestety jest przekleństwem większości publikacji na ten temat, których autorzy na siłę próbują dowieść, że samuraje byli jakimś innym gatunkiem, nienależącym do rodzaju ludzkiego. Ogólnie autorka odziera brutalnie bushido z całego nimbu, jaki tę ideę otacza: wytyka sprzeczności pomiędzy poszczególnymi prawami czy ideologiami składającymi się na samurajski etos (bo bushido nigdy nie było jednym, spójnym kodeksem dla wszystkich samurajów) i wskazuje na liczne przykłady niestosowania się do zasad honoru, sprawiedliwości, lojalności czy innych wartości powszechnie kojarzonych z samurajami. Oczywiście to nie jest tak, że wyłącznie bushido krytykuje - znalazło się tam wiele pompatycznych opowieści (aczkolwiek autorka trzeźwo zaznacza, że nie wszystkie należy brać dosłownie) - i tu duży plus za naprawdę ogromną wiedzę i znajomość licznych i różnorodnych źródeł. O ile pierwsza część książki, poświęcona uzbrojeniu, trochę mnie początkowo zraziła, bo w tym temacie jest dużo publikacji na polskim rynku (głównie za sprawą Diamond Books),o tyle kolejne już są praktycznie niepowtarzalne (no, fragmenty gdzieśtam się trafi, ale nie aż tyle w temacie). Trochę szkoda, że ostatnia część, dotycząca popkultury, została potraktowana po macoszemu. Właściwie to temat na osobną publikację (może ktoś kiedyś ją stworzy?),więc nie wiem, czy był sens w ogóle tę krótką część zamieszczać w tej książce. Tak czy inaczej - książka warta polecenia każdemu miłośnikowi samurajów i nie tylko.

Wreszcie miałam okazję przeczytać tę książkę, chociaż musiała poczekać pół roku - bo to kawał cegły jest, gruba, duża i ciężka. Bardzo mi się podobało podejście autorki: patrzy na podjęty temat "z boku", podchodząc do bushido racjonalnie, a nie emocjonalnie, co niestety jest przekleństwem większości publikacji na ten temat, których autorzy na siłę próbują dowieść, że...

Jest mi trudno ocenić tę książkę w ilości gwiazdek "iks na dziesięć", bo ma ona jeden ogromny plus i jeden ogromny minus. Skłaniam się z reguły ku opcji "szklanka jest w połowie pełna", więc dam stosunkowo wysoką siódemkę. A teraz do rzeczy.
Plusem książki jest jej przystępność przy dużej ilości faktów. Z "Bushido" dowiedziałam się bardzo dużo (przyznaję bez bicia - jestem laikiem),a jednocześnie nie była to jedna z tych ciężkich (metaforycznie) książek historycznych, przez które rzadko udaje mi się przebrnąć. "Bushido" jest napisana w prostym stylu - do prostego człowieka - akurat takiego jak ja. Wszystko, co najistotniejsze w tzw. etosie samuraja jest tu podane na tacy - i to mi się podoba.
Jest też jednak minus i to niemały. Coś, co bardzo mnie irytowało w trakcie lektury - a minowicie forma. "Bushido" to praca naukowa wydana w postaci książki. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że nikt jej do tego nie przystosował. Tym, co denerwuje najbardziej są (uwaga, będzie złowrogie słowo nękające chyba wszystkich sudentów) PRZYPISY. Książka ma 350 stron, wyłączając źródła i bibliografię. I na tych 350 stronach znajdziemy 1267 przypisów. NAPRAWDĘ. Zaszufladkowałam je w głowie do trzech grup. Pierwsza - najliczniejsza - to przypisy źródłowe. Może są czytelnicy, którym się to przydało, ja tam nie wiem. Mnie nie. Mnie tylko denerwowały. Grupa druga to przypisy moim zdaniem zbędne. Najczęściej porównania do kultury europejskiej. Byłoby to może ciekawe, gdzyby nie fakt, że ciężko zrobić ciekawe porównanie w zdaniu czy tam trzech. Trzecią - najmniej liczną grupę - stanowią przypisy sensowne i na temat, które jednak w większości dałoby radę wrzucić w tekst. W nawias, w osobne zdanie. Jakkolwiek.
Co w przypisach tak irytującego? Ano to, że przy każdym mój wzrok wędruje w dół strony w poszukiwaniu przedstawicieli przypisowej grupy trzeciej, a natrafia na źródło z numerem strony. Moim oczom wystarcza w zupełności ruch poziomy podczas czytania, pionowe wybiegi to jeż za wiele. Dlatego ktoś powinien wziąć tę pracę naukową i zrobić z niej KSIĄŻKĘ. Taką serio-serio. Wtedy dam i 9/10.
Generalnie polecam osobom zainteresowanym tematyką - szczególnie laikom takim jak ja. Tylko dla zdrowia mentalnego: NIE CZYTAJCIE PRZYPISÓW!

Jest mi trudno ocenić tę książkę w ilości gwiazdek "iks na dziesięć", bo ma ona jeden ogromny plus i jeden ogromny minus. Skłaniam się z reguły ku opcji "szklanka jest w połowie pełna", więc dam stosunkowo wysoką siódemkę. A teraz do rzeczy.
Plusem książki jest jej przystępność przy dużej ilości faktów. Z "Bushido" dowiedziałam się bardzo dużo (przyznaję bez bicia - jestem...