Brisingr, czyli trzeci tom serii Dziedzictwo Christophera Paoliniego. Zbliżamy się do końca serii pełnej magii, smoków, mitycznych stworów, smoków, wspaniałych przygód i smoków.

Nie wiem czemu, ale Najstarszy bardziej przypadł mi do gustu. Nie oznacza to jednak, że Brisingr jest powieścią słabą. Książka zawiera wiele zaskakujących zwrotów akcji, opisane w niej wydarzenia zmuszają do dalszego czytania i wywołują całe gamy uczuć. Wprawdzie zdarzało się, że lekko wiało nudą (ehh, te niekończące się podróże), ale mogło być gorzej. Na jaw wychodzą tajemnice przeszłości, tak na plus. A jakie? Ahh, tego nie powiem, nie bójcie się.

Powieść ma jednak wady, za niektóre odpowiada wydawnictwo. Zdarzało się, że gdzieś nie było litery, odstępu między wyrazami, ale wybaczam. Zaczął mnie też lekko irytować styl autora. Wydaje mi się, że połowę porównań można usunąć z książki i nic złego by się nie stało.

Książkę, jak zresztą całą serię, można kochać, nienawidzić lub jeszcze jej nie przeczytać. Osobiście zaliczam się do tej pierwszej grupy. Mimo wad książka pozostawiła miłe wspomnienia i na pewno sięgnę po Dziedzictwo.

Brisingr, czyli trzeci tom serii Dziedzictwo Christophera Paoliniego. Zbliżamy się do końca serii pełnej magii, smoków, mitycznych stworów, smoków, wspaniałych przygód i smoków.

Nie wiem czemu, ale Najstarszy bardziej przypadł mi do gustu. Nie oznacza to jednak, że Brisingr jest powieścią słabą. Książka zawiera wiele zaskakujących zwrotów akcji, opisane w niej wydarzenia...