Po pierwsze – nie potrafię pojąć narzekania na ciężki styl narracji. Książkę wręcz „połknęłam”, czytało się ją tak bezwiednie, jak ogląda się film. Ale bardzo łatwo można przeczytać tę książkę, nie zauważając o czym jest mowa, co się dzieje. Nie powinno się więc pozwalać sobie nawet na chwilę nieuwagi.

Po drugie – jeśli tematyka wojenna zwykle kogoś nudzi lub nie lubi się czytać drastycznych opisów, to jest idealna pozycja. W ledwie zauważalny sposób przebrniemy przez cierpienie, choroby, łzy, obozy i osamotnienie. Zadziwiające jak oględnie Ballard potrafi pisać o śmierci. Chociaż wszechobecna, jest prawie niezauważalna. Nasz wzrok się po niej prześlizguje, nie pozwalając jej wedrzeć się do naszego umysłu, zupełnie jak wzrok głównego bohatera, który „chwilami, kiedy wczytywał się w dramatyczne relacje o bitwach czołgowych i desantach morskich, zastanawiał się czy on w ogóle widział wojnę”.

A tak w ogóle – autor świetnie przedstawił kulturowe zróżnicowanie społeczności, nie tylko tej, o której pisał w „Imperium Słońca”, ale społeczności ludzkiej w ogóle. Postawy ludzi różnych narodowości w obliczu wojny, które miał okazję oglądać w młodości na własne oczy, są tu opisane zdawkowo, ale trafnie. Poczucie przynależności, odrębności, wyższości. Narodowość. Chociaż wszyscy jesteśmy ludźmi, nawet w obliczu największych tragedii, nie potrafimy, jako gatunek, wyzbyć się ze świadomości tych idei i wszystkiego co ze sobą wnoszą do naszego życia, bez względu ile wynika z tego dobrego, a ile złego. Jak można wywnioskować z tej lektury - nigdy się nie zmienimy, III wojna światowa jest nieunikniona.
Być może…

*** *** ***
Są ludzie, którzy imają się w życiu różnych rzeczy, aby w końcu rzucić wszystko i zająć się tym, co naprawdę kochają. Właśnie to przytrafiło się Ballardowi i całe szczęście. Jest to moje pierwsze zetknięcie z tym autorem, ale na pewno nie ostatnie.

Po pierwsze – nie potrafię pojąć narzekania na ciężki styl narracji. Książkę wręcz „połknęłam”, czytało się ją tak bezwiednie, jak ogląda się film. Ale bardzo łatwo można przeczytać tę książkę, nie zauważając o czym jest mowa, co się dzieje. Nie powinno się więc pozwalać sobie nawet na chwilę nieuwagi.

Po drugie – jeśli tematyka wojenna zwykle kogoś nudzi lub nie lubi się...