Książkę przyniesła mnie siostra. Czytej, rzekła.
Na szybko.

1.
Książka jest ładna. Pani Emily Carroll się postarała i to doprawdy widać. Co prawda gdy zobaczyłem okładkę, otwierałem książkę z nadzieją na bardziej albumowy, niż komiksowy kształt jej zawartości, nie mniej jednak strona wizualna jest zdecydowanie zadowalająca. O rozczarowaniu nie ma mowy.

2.
Książka bywa straszna (pisze te słowa lama unikająca horrorów jak ognia, zatem o wrażliwości na straszenie nie nastrojonej). Nie zawsze, kilka momentów jest jednak dosyć mrocznych a trzy na pięć opowiadań oceniam jako „fajne” (czytaj „dobre-pomarańczowe” / „straszne”). Czytając je, myślałem sobie, że gdybym to czytał dziecięciem będąc, miałbym traumę do dziś. Szczęśliwie wiek starczy przed traumą mnie uchronił.

3.
Kilka pojawiających się tutaj pomysłów, to dosyć tanie chwyty. Jakaś pointa, która miała przewrócić akcję do góry nogami, a wywołała jedynie parsknięcie śmiechem; motyw który miał wskazać na to, że coś jest nie tak, z miejsca zdradzający wszystkie tajemnice już na pierwszych stronach opowiadania. Oczywistość niektórych rozwiązań rozczarowuje.

4.
Pojawia się tu kilka klisz, znanych nawet mnie – horrorowemu laikowi. Personifikowanie śmierci, zbrodnia zakopana w przeszłości i ofiara wracająca z zemstą zza grobu... takie rzeczy już były i powtarzanie tych motywów po raz kolejny bardziej nudzi, niż bawi, cóż począć?

5.
Mimo dwu punktów minusowych, do lektury zachęcam, głównie z powodów estetycznych, lekkie to, zwięzłe, klimatyczne, miejscami straszne. Trzecie, czwarte i piąte opowiadanie doprawdy dają radę. Czuć tutaj nawiązania do Edgara Allana i to nie nawiązania dosłowne (jak np. w drugim opowiadaniu kalka z Serce oskarżycielem), tam groza wynika z relacji między postaciami. Bohater wie, że z jego znajomym coś jest nie tak i sytuacja ta każdorazowo narasta i narasta, aż w końcu prawda wychodzi na jaw. Za każdym razem jest to naprawdę dobry moment.

6.
Zatem jeśli gdzieś mijać będziecie, chwyćcie w rączki i rzućcie oczkiem. Przyjemne doświadczenie, pewien ekwiwalent zwłaszcza dla osób w moim położeniu, które na „prawdziwy” horror nie pozwolą sobie prawdopodobnie nigdy!


_________________________________________
https://www.facebook.com/statekglupcow/

Książkę przyniesła mnie siostra. Czytej, rzekła.
Na szybko.

1.
Książka jest ładna. Pani Emily Carroll się postarała i to doprawdy widać. Co prawda gdy zobaczyłem okładkę, otwierałem książkę z nadzieją na bardziej albumowy, niż komiksowy kształt jej zawartości, nie mniej jednak strona wizualna jest zdecydowanie zadowalająca. O rozczarowaniu nie ma mowy.

2.
Książka bywa...