Cztery gwiazdki, czyli „może być”. Więcej nie dam.
Prawie połowa książki, to męcząco - irytujące dywagacje emocjonalne, a całość pisana jest mało czytelnym językiem.
Miałem audiobooka, więc powinno być łatwiej, bo czytający lektorzy robili to porządnie. Ale nie było.
Nie chodzi mi o to, że historia była zawikłana: nie, nie była, tylko sposób opowiadania miał coś w sobie z maniery przynudzającego wykładowcy. Gdyby autorka była reporterką i poleciała na Marsa, a tam spotkała statek kosmiczny i poznała osobiście kosmitów, a potem próbowałaby o tym spotkaniu opowiedzieć, to prawdopodobnie uśpiłaby mnie, a chwila dekoncentracji mojego umysłu spowodowałaby, że nie byłbym pewny, o czym ona opowiada. To chyba jest kwestia budowy zdań, opisywanie akcji itd. Chyba. Nie jestem pewny.
Jeśli chodzi o akcję, to te dynamiczne momenty, gdzie coś się dzieje (jak przy końcu książki) budowane są nierealistycznie. W jednym momencie ktoś porusza się z prędkością większą niż światło, a za chwilę policja organizuje swoją akcję, jakby składała się z ludzi - ślimaków, albo wszystko działo się w gęstej ropie naftowej z dodatkiem zagęszczającym miodu, albo mazi klejowej. Nie da się stworzyć obrazu przebiegającej akcji w głowie, bo albo taki obraz byłby idiotyczny, albo fałszywy. Czas biegnie w tych scenkach według nieznanych mi reguł i praw. Brrrrrr....
Kolejne zachowania postaci w tych dynamicznych scenkach są równie nierealistyczne, nie będę tłumaczył dlaczego, ale oględnie mówiąc - ludzie nie reagują w taki sposób i już. Przynajmniej nie wszyscy naraz i nie tak bez sensu.
Pomysł na końcówkę może być, przynajmniej jest w miarę optymistycznie i cześć moich wrednych instynktów została zaspokojona - ale TYLKO część.
Czego nie lubię:
Książka kręci się wokół jednego, wcale nie najmądrzejszego psychopaty, którego nie mogą ująć tabuny policjantów. Nadzwyczajna mądrość i błyskotliwość policji (niby) przy jednoczesnej ich nieudolności operacyjnej. Można sobie wyobrazić, co by było, gdyby zamiast jednego nieuzbrojonego psychola mieli ująć np. kilku terrorystów z bronią. Idiotyczne. Głupota głównej bohaterki. Idiotyczne postępowanie z dziećmi (ściemnianie i „chronienie” przed brutalną prawdą). Absurdalne zachowanie przyjaciółki wobec zagrożenia, przyjaciółki, która miała pewne wyszkolenie w sprawach wojskowych. Mało pomysłowych zwrotów akcji - ten aspekt trochę ratuje końcówka.
I tyle.
Da się przeczytać, ale bez rewelacji.

Cztery gwiazdki, czyli „może być”. Więcej nie dam.
Prawie połowa książki, to męcząco - irytujące dywagacje emocjonalne, a całość pisana jest mało czytelnym językiem.
Miałem audiobooka, więc powinno być łatwiej, bo czytający lektorzy robili to porządnie. Ale nie było.
Nie chodzi mi o to, że historia była zawikłana: nie, nie była, tylko sposób opowiadania miał coś w sobie z...