Nesbø moją uwagę przykuł "Pentagramem". Od niedawna bardzo chętnie sięgam po kryminały, a tutaj spotkałam tak chwytliwą tematykę, w dodatku skandynawscy pisarze są ostatnio niezwykle wychwalani... I już, już miałam zabrać się za czytanie wyżej wymienionej pozycji, gdy gdzieś w środku odezwała się ta część mnie, która chce czytać każdą serię od początku - nawet jeśli nie jest to warunek konieczny do pełnego jej zrozumienia. I tak w moje ręce trafił "Człowiek-nietoperz".
W pierwszej połowie powieści poznajemy głównego bohatera, norweskiego policjanta Harry'ego Hole. Zostaje on oddelegowany do dalekiej Australii, by tam pomóc w prowadzeniu śledztwa w sprawie zabójstwa swojej rodaczki, Inger Holter. Pierwsza połowa "Człowieka-nietoperza" to wspólne z Harrym zaaklimatyzowanie się w Australii i wstępne zapoznanie się ze śledztwem. Akcja jest tu bardzo powolna, czasem można wręcz pokusić się o stwierdzenie, że Nesbø przynudza. Jest tu dużo opisów, wraz z głównym bohaterem poznajemy nowe postacie - wiemy, że każda z nich może stać się potencjalnym podejrzanym, jednak nie do końca polepsza to lekturę. Dodatkowo styl autora jest jeszcze widocznie niewyrobiony - dobry, acz niedoszlifowany. Brakuje pewnych "smaczków", jakiejś wyrazistości. Czyta się więc powoli i leniwie...
Aż tu nagle trrach! Niespodziewany zawrót akcji! Od tego momentu ta biegnie znacznie szybciej. Autor niejako pogrywa sobie z czytelnikiem, podsuwa nowe rozwiązania - lecz które jest prawdziwe? Sam główny bohater także pląta się w sieci domysłów, nie wiedząc, która nitka zaprowadzi go do przysłowiowego kłębka. Teraz książkę czyta się błyskawicznie. Każdej stronie towarzyszy nieustanna chęć dowiedzenia się: co dalej? kogo podejrzewa Harry Hole? Bowiem Nesbø nie jest w tej kwestii wcale wylewny. A to niezmiernie intryguje. Także pod względem stylistycznym druga połowa diametralnie różni się od pierwszej, tak jakby czytelnik miał w rękach zupełnie inną książkę. Widać tu już indywidualność stylu autora. Opisy stają się ciekawsze, dialogi prowadzone w wielce interesujący sposób. Końcówkę czyta się z zapartym tchem, koniecznie na raz - bo osobiście nie wyobrażam sobie, ze cokolwiek mogłoby mi przerwać lekturę w tak emocjonującym momencie.
Jeśli chodzi o bohaterów, to przyznać muszę, że Harry Hole wzbudził moją ogromną sympatię i był dość barwną postacią. Natomiast reszcie jednak brakowało "tego czegoś". Z pewnością nie byli szarzy czy szablonowi, ale nie da się powiedzieć, żeby wyróżniali się czymś spośród rzeszy innych postaci. No, może z wyjątkiem Ottona Rechtnagla.
I bardzo trafnie ktoś w swej opinii zwrócił uwagę na pewną sztuczność, a mianowicie na mity aborygeńskie. Jakkolwiek z pewnością interesujące i zachęcające do zgłębiania kultury rdzennych mieszkańców Australii, tak opowiadane naprawdę ni z gruszki, ni z pietruszki. Wtrącane w zupełnie dziwnych momentach, wyrwane z kontekstu. Pomysł ich wprowadzenia trafiony, ale powinno się to odbyć w naturalny, niewymuszony sposób.
Podsumowując: Nesbø bardzo mnie zaintrygował. Jeżeli faktycznie pozostałe jego książki są lepsze od "Człowieka-nietoperza", to czekam na nie z rozwartymi ramionami. Bo, poza początkiem, była to bardzo trafiona lektura. Jedna z nielicznych, które czytam "duszkiem", z zapartym tchem, które nawet gdy w danym momencie nie trzymam ich w rękach, nie dają o sobie zapomnieć. Z pewnością kolejne moje spotkanie z komisarzem Harrym będzie więc miało miejsce niebawem!

Nesbø moją uwagę przykuł "Pentagramem". Od niedawna bardzo chętnie sięgam po kryminały, a tutaj spotkałam tak chwytliwą tematykę, w dodatku skandynawscy pisarze są ostatnio niezwykle wychwalani... I już, już miałam zabrać się za czytanie wyżej wymienionej pozycji, gdy gdzieś w środku odezwała się ta część mnie, która chce czytać każdą serię od początku - nawet jeśli nie...