Nie wiem co powiedzieć. Zaparło mi dech w piersiach, zawiązało język, zatrzymano serce... Nie mam odpowiednich słów żeby to opisać. Nie jestem osobą wrażliwą i trudno doprowadzić mnie do płaczu, ale obecnie jest mi okropnie przykro. To okropne i takie prawdzie. To co zrobił Antoine... Jest naprawdę smutne, przygnębiające, dołujące i... piękne. To co się działo 13 listopada 2015r w Paryżu jest przerażające i dogłębnie smutne. To co spotkało Antoine i jego syna to prawdziwa tragedia. Ta książka jest z jednej strony świadectwem smutku, przemijania, ulotności, śmierci. Pokazuje największe lęki. Pokazuje jak jeden człowiek umiera pozostając fizycznie żywym... Strach Antoine przed utratą miłości... Przed staniem się osobą, która _kochała Hélène, a nie byciem tą który wciąż ją kocha, przed zapomnieniem, przeminięciem rozpaczy i smutku... Strach przed porażką, przed brakiem wyboru... bo gdy jesteś jedyną osobą dla syna, czy możesz nie podołać? Ma się ten wybór? Z drugiej strony jednak jest to świadectwo piękna, prawdziwej miłości, piękny list zawarty książce również noszący tytuł ,,Nie zmusicie mnie do nienawiści", oraz list Melvila dający nadzieję, przepełniony miłością i smutkiem, tęsknotą, a nie nienawiścią, czy złością. Tego nie da się opisać... To jak z piosenką, którą Hélène puszczała Melvilowi do snu ,,Berceuse a Frederic" powoduje cierpienie, smutek i tęsknotę, lecz jest również przepiękna. Dziękuję Antoine...

Nie wiem co powiedzieć. Zaparło mi dech w piersiach, zawiązało język, zatrzymano serce... Nie mam odpowiednich słów żeby to opisać. Nie jestem osobą wrażliwą i trudno doprowadzić mnie do płaczu, ale obecnie jest mi okropnie przykro. To okropne i takie prawdzie. To co zrobił Antoine... Jest naprawdę smutne, przygnębiające, dołujące i... piękne. To co się działo 13 listopada...