Słowa powtarzane do znudzenia przez cała książkę, to najważniejsza zasada jaka obowiązuje w podziemnym kręgu. Czyli: pierwsza zasada klubu to nie rozmawiać o klubie. Jednak w następnych rozdziałach książki dowiadujemy się, ze ta "najważniejsza zasada" została złamana wielokrotnie, czego skutkiem są późniejsze działania niosące za sobą katastrofalne konsekwencje. Aby lepiej to zrozumieć musimy zapoznać się z naszymi głównymi bohaterami.
W "Fight Club" narratorem powieści jest niczym nie wyróżniający się mężczyzna, który od dłuższego czasu jest znudzony swoją pracą polegającą na tych samych rutynowych czynnościach każdego dnia. Cóż... to chyba normalne, że nasz narrator jak większość z nas znajduje sobie jakieś hobby. Nie ma nic dziwnego w tym, że chce zapewnić sobie jakąś rozrywkę na odreagowanie dnia w pracy. Gdyby nie fakt, iż nietypowość wybranego hobby jest zgoła odmienne od zainteresowań przeciętnego Kowalskiego lub Nowaka i nie są to nawet sporty ekstremalne. Niestety główny bohater znajduje ukojenie tylko na chwilę ponieważ na plan wkracza osoba o podobnych zainteresowaniach - Marla. Można powiedzieć, że jest ona takim czynnikiem zaburzającym równowagę naszego narratora. Prócz tego, że drażni go swoim sposobem bycia i jest także osobą nie wzbudzającą ogólnej sympatii (w szczególności u naszego narratora) jej specyfika może przypaść czytelnikowi do gustu. Osoba z marginesu społecznego, która tak naprawdę nie robi nic konstruktywnego w swoim życiu, prócz żerowania na innych. Ale jakby nie patrzeć jej postać wkomponowuje się w układ, którego dopełnieniem jest trzeci bohater tej historii.
Tyler Durden, obrotny sprzedawca mydła i kompletne przeciwieństwo naszego narratora. Typ niegrzecznego chłopca, który zmienia życie opowiadającego o 180 stopni i staje się jego mentorem, duchowym przewodnikiem. Pokazuje mu inną drogę życia. To taki typ przywódcy sekty mówi ci co masz mówić, robić jak i kiedy. Zmiany zaczynają się zwykłej od bójki (do której to Tyler namawia narratora) na parkingu, w której to główny opowiadający ma sobie ulżyć po kolejnym nieszczęściu życiowym. Potem robią się z tego regularne walki (toczą się one w piwnicy i tak długo jak członkowie klubu wytrzymają). W ciągu nocy trwają walki oraz nielegalna produkcja mydła. Natomiast za dnia wszyscy wracają do swojej szarej i monotonnej codzienności gdzie znów są dobrymi pracownikami i przykładnymi mężami. Ale sielanka nie trwa wiecznie. Znów na plan wkracza Marla, która w swój jakże oryginalny sposób zaburza rytm życia naszego narratora, który nie wie po co to robi oraz pojawiają się pierwsze wątpliwości. Mianowicie: czy to co robimy w podziemnym kręgu nie wykracza poza pewne granice moralne??? Czy Tyler nie przesadza z tym co robi i w jaki sposób?? I oczywiście najważniejsze. Nasz narrator, który tak bardzo chciał zrobić coś zgoła odmiennego i nietypowego zapomniał o jednym. Zapomniał o tym aby nie stracić samego siebie.
Podsumowując, jeśli mamy ochotę na przeczytanie książki, w której nie zniechęcają nas, co rusz sceny pełne krwi i przemocy. Gdzie poznamy bohaterów odmiennych od innych. Można by powiedzieć takich odludków społecznych, którzy po przez swoją alienację wyróżniają się i dzięki temu możemy zobaczyć świat z innej perspektywy. To warto. Ale przede wszystkim by wiedzieć do czego prowadzi powolna destrukcja, wtedy kiedy wydaje nam się, że wszystko jest w jak najlepszym porządku i panujemy nad własnym życiem.

P.S. Jeśli komuś nie uda się przebrnąć przez tą lekturę, ze względu na drastyczne opisy lub specyficzny sposób pisania Palahniuka to polecam film zrobiony na podstawie tej książki. Helen Bonham Carter w roli Marli jest świetna:)

Słowa powtarzane do znudzenia przez cała książkę, to najważniejsza zasada jaka obowiązuje w podziemnym kręgu. Czyli: pierwsza zasada klubu to nie rozmawiać o klubie. Jednak w następnych rozdziałach książki dowiadujemy się, ze ta "najważniejsza zasada" została złamana wielokrotnie, czego skutkiem są późniejsze działania niosące za sobą katastrofalne konsekwencje. Aby lepiej...