„Kroniki ptaka nakręcacza” to druga powieść Haruki Murakami’ego, którą czytałam. Krytycy oceniają ją jako największe osiągnięcie autora, a w roku 1996 autora uhonorowano nagrodą literacką – czy słusznie?

Toru Okada traci pracę. Zaczyna zajmować się domem. Gdy ucieka kot, bohater wyrusza na jego poszukiwania podczas których styka się z różnymi osobistościami… Jednak później niespodziewanie odchodzi od niego żona. Wszystkie zwykłe dramaty są opisane zupełnie innym, rozwlekłym, szczegółowym stylem niż minimalistyczny język „Kafki nad morzem”.

W „Kronikach…” przeplata się świat współczesny, z tym z czasów wojny, osobistych historii poszczególnych bohaterów. Obraz rzeczywistości otrzymujemy z kilku stron – wycinków gazet, rozmów, informacji w telewizji, listów, snów. Tyle historii, tyle opowiadań, które mniej lub bardziej łączą się z główną akcją. A to wszystko z dużą ilością fantastyki.

Pierwsze dwie księgi zasługują na pochwałę. Mimo nagromadzenia przeplatających się faktów i absurdów, jawy i snu, dążeń i marzeń ptak nakręcacz „obronnym skrzydłem” nakręca sprężynę świata. To właśnie z jego skrzydeł rozciąga się panorama na cały utwór. Chociaż jesteśmy słuchaczami opowieści ptaka bądź świadkami, czyli jego oczami, kilku ciągów żyć wszystko jest zrozumiałe i jasne, intrygujące i wciągające. Zdecydowanie nie podobała mi się księga trzecia. Podobnie jak bohater, który zgubił się na dnie studni, ja gubiłam się w słowach. Nie wiedziałam już gdzie kończy się granica snu, a zaczyna jawa, gdzie kończy się dążenie, a zaczyna marzenie, w którym momencie jest mowa o faktach, a w którym o absurdzie.

>Nagle przyszło mi do głowy, że nie mam apetytu, bo brak we mnie literackiego realizmu. Wydawało mi się, że sam stałem się częścią jakiejś źle napisanej powieści.<

Tym razem książkę Murakami’ego czytałam raczej jak powieść fantastyczną. W „Kronikach ptaka nakręcacza” nie było już tego uczucia obcowania z rzeczywistością, ale na absurdalnym poziomie, jakim charakteryzuje się „Kafka nad morzem”. Fantastyka. Może naprawdę, ptaku nakręcaczu, brak ci literackiego realizmu?

„Kroniki ptaka nakręcacza” to druga powieść Haruki Murakami’ego, którą czytałam. Krytycy oceniają ją jako największe osiągnięcie autora, a w roku 1996 autora uhonorowano nagrodą literacką – czy słusznie?

Toru Okada traci pracę. Zaczyna zajmować się domem. Gdy ucieka kot, bohater wyrusza na jego poszukiwania podczas których styka się z różnymi osobistościami… Jednak później...