Gdzieś na granicy wyobraźni zacumowała wyspa pełna magii. Dopłynąć na nią może tylko ten, kto potrafi marzyć. Dotrą tam jedynie ci, którzy uwiedzeni czarami usłyszą dźwięki niesłyszalne dla innych. Spragnieni przygody zobaczą czary za których sprawą sen przemieni się w jawę. Urok osobisty tej sztuki powoduje, że wspominając o niej nie mam na myśli jedynie odludnych pustkowi, wyczarowanych szekspirowskim piórem. Pod wpływem przywołanych przez angielskiego dramaturga zdarzeń śmiem twierdzić, że każdy z nas potrafi powołać do życia swój mały i zaciszny zakątek, ulokowany w fantazyjnym świecie snu. To pomaga zrozumieć tę niezbyt wesołą komedię i połączyć to, co w niej widzialne i niewidzialne. Wydaje mi się, że tylko wtedy można się nią cieszyć i smucić. A kto nawet nie posiądzie wyrafinowanej sztuki odczuwania, temu zawsze chociaż pozostanie smakowanie morału umieszczonego w egzotycznej scenerii.

"Burza" przemawia pluskiem fal a morze wraz z przeznaczeniem drwią z każdego, kto stanie na skalistych przylądkach wyspy. Jednak w błędzie są ci, którzy myślą, że jedynie hulanie wiatru towarzyszy czarującym eskapadom bohaterów. Kunsztowne dialogi i fantazyjne kształty ciągle trzymają w napięciu. Morskie odmęty nie na darmo wypluły ze swych głębin całą plejadę ekscentrycznych aktorów. To wszystko świadczy o ogromnym bogactwie wyobraźni Williama Szekspira. Tam gra nawet muzyka. Jeśliby wsłuchać się w dźwięki wyczarowane przez nieuchwytnego Ariela, to łatwo poczuć nastrojowość "Snu nocy letniej", z Pukiem grającym naprzemiennie na fałszywej i prawdziwej nucie. Wiele przemawia za podobieństwem tych dwóch sztuk a ezoteryczność nadaje im baśniowych kształtów.

Kto umie przebaczać, ten jest bogatszy o kolejną szlachetną cnotę. Kto spętany przez łańcuch czarów potrafi przejrzeć na oczy, ten wie, że pokłady zła są płytkie i wystarczy odrobina dobrej woli aby roztopić ludzkie serca. Szekspir bawi się uśmiechami losu. Buduje miłość i niszczy nienawiść. Rozbudza ambicje do odkrywania tajemnych nauk i przedkłada mądre księgozbiory nad sprawy doczesne. Przeplatające się ze sobą wątki nie pozwalają jednoznacznie zinterpretować znaczenia "Burzy". Jedni w niej widzą komedię, inni chętniej zobaczą romans. Dla mnie ta sztuka stanowi kwintesencję nadprzyrodzonej mocy i jej wykorzystanie do sprawiedliwych celów.

Urzekła mnie sceneria tej dzikiej wyspy. Wspomagając się dziełami mistrzów europejskiego malarstwa, wyobraziłem sobie ulotne wizje towarzyszące przygodom szekspirowskich bohaterów. Ariel potrafił zaczarować nie tylko splątanych awanturniczą fabułą rozbitków. Również mnie udzielił się nastrój grozy zamieniającej się stopniowo w pełne zrozumienia braterskie pojednanie. Przywieziona na przegniłym okręcie wrogość, dość szybko ustąpiła o wiele przyjaźniejszym uczuciom. Wielka to zasługa Williama Szekspira, który ma dar do przekuwania negatywnych emocji w pełne pozytywnego myślenia nastroje.

Gdzieś na granicy wyobraźni zacumowała wyspa pełna magii. Dopłynąć na nią może tylko ten, kto potrafi marzyć. Dotrą tam jedynie ci, którzy uwiedzeni czarami usłyszą dźwięki niesłyszalne dla innych. Spragnieni przygody zobaczą czary za których sprawą sen przemieni się w jawę. Urok osobisty tej sztuki powoduje, że wspominając o niej nie mam na myśli jedynie odludnych...