Książka napisana dobrze, czyta się szybko. Autorce niczego nie mam do zarzucenia.
Natomiast co do samej Kownackiej, to... sztuką jest napisać książkę o kimś, kto, zdaje się, nie miał zdania na żaden temat, a mimo to się wymądrzał. Tak właśnie odbieram Kownacką. Jako mdłą babę, bez poczucia humoru (choć gdzieś na kartach autorka wspomina, że miała owo, ale niczym tego nie popiera, a w książce Kownacka nie uśmiecha się wcale).
Nigdy nie lubiłam twórczości Kownackiej, a teraz widzę, że życie miała, moim zdaniem byle jakie, była nijaka, ale bardzo złośliwa, zrzędliwa. Nie mam pojęcia jakim cudem odnajdowała się wśród dzieci?
Większymi bohaterami tej książki są dla mnie ci wszyscy ludzie, którzy trwali przy niej, pomimo jej humorów i despotyzmu. Ona sama nie urzekła mnie nic a nic.
Mam wrażenie, że osobowościowo była po prostu przeciętniakiem. Wnioskuję to po listach, które pisywała. Są poprawne, ale język wcale nie barwny (jak na literata). W porównaniu np.: do Stryjeńskiej i tych jej "przybalansowałam" i wielu innych błyskotliwych powiedzonek - Kownacka jest bladziutka i ginie w tłumie.

Książka napisana dobrze, czyta się szybko. Autorce niczego nie mam do zarzucenia.
Natomiast co do samej Kownackiej, to... sztuką jest napisać książkę o kimś, kto, zdaje się, nie miał zdania na żaden temat, a mimo to się wymądrzał. Tak właśnie odbieram Kownacką. Jako mdłą babę, bez poczucia humoru (choć gdzieś na kartach autorka wspomina, że miała owo, ale niczym tego nie...