Nie pamiętam, kiedy ostatnio spędziłam nad jedną książką tyle czasu. "Prawdodziejka" była niesamowicie męcząca z powodu wielu nazw własnych, z których części nikomu nie chciało się dokładniej wytłumaczyć. Niejednokrotnie chciałam odłożyć ją, powiedzieć sobie: "Nie dam rady". Teraz, po skończeniu książki wiem, że gdybym dała sobie z nią spokój, może rzeczywiście oszczędziłabym sobie trochę trudu, ale też rozrywki. Z jednej strony cieszę się, że już po wszystkim, a z drugiej odczuwam niedosyt. Mam w planach zapolować w bibliotece na "Wiatrodzieja".

Bohaterowie... Cóż, jedni udali się bardziej, inni mniej. Safiya początkowo była denerwująca, ale potem zaczęłam ją lubić, zwłaszcza w momentach, gdy docinali sobie nawzajem z Merikiem. Imponowało mi to, że była utalentowana (mam na myśli umiejętności walki bronią; jestem zdania, że ona i Iseult dostały od losu najbardziej bezużyteczne moce spośród wszystkich możliwych) i uparta.

Iseult była... Zbyt jednowymiarowa jak na pierwszoplanową postać. Dało się ją znieść, ale nie wydawała mi się jakoś specjalnie udana. Szkoda, bo gdyby nieco dopracować jej charakter, mogłaby być naprawdę ciekawą osobą.

Nie będę tu opisywać wszystkich bohaterów po kolei, więc zakończę tym, że najbardziej godnym uwagi był dla mnie Aeduan. Podobała mi się jego tajemnicza i mordercza natura. Oczywiście pełnił rolę "tego złego", a mnie z jakiegoś powodu zawsze do takich ciągnęło najbardziej. No i miał najciekawszą moc ze wszystkich (choć wydaje mi się, że w książce przedstawiono tylko niewielką część jego umiejętności. Mam nadzieję, że w "Wiatrodzieju" autorka mnie pozytywnie zaskoczy pod tym względem i rozwinie temat).

Podsumowując, uniwersum "Prawdodziejki" jest męczące, ale powieść nadrabia bohaterami i porywającą akcją. Uważam, że zasługuje na osiem gwiazdek i liczę, że kolejny tom serii będzie równie dobry, jak ten.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio spędziłam nad jedną książką tyle czasu. "Prawdodziejka" była niesamowicie męcząca z powodu wielu nazw własnych, z których części nikomu nie chciało się dokładniej wytłumaczyć. Niejednokrotnie chciałam odłożyć ją, powiedzieć sobie: "Nie dam rady". Teraz, po skończeniu książki wiem, że gdybym dała sobie z nią spokój, może rzeczywiście...