Akcja książki osadzona jest w okresie przedświątecznym, więc niejako od razu narzuca nam pewien klimat, od którego trudno uciec. Wielu z nas gdzieś w głębi duszy tęskni do takich prawdziwych, rodzinnych świąt, pełnych tradycji, zapachu wypieków pełnych cynamonu, goździków, pomarańczy, wanilii. Takie święta pamiętamy z dzieciństwa, gdzie wszystko było idealne, a my martwiliśmy się przede wszystkim czy Mikołaj zdąży na czas i czy rodzice pozwolą rozpakować prezenty przed kolacją wigilijną! Z biegiem lat, gdy doroślejemy, święta blakną, powoli tracą swej magii. A to źle, bo teraz my jako rodzice powinniśmy tą magię przekazywać swoim dzieciom, aby one miały idealne, czarujące i magiczne wspomnienia. Ta książka pomaga nam uwierzyć, że jest to możliwe, że powinniśmy zawsze o to walczyć i warto to zachować. Może jest to historia naiwna, ale może czasem potrzeba nam właśnie takich bajek dla dorosłych, które pomimo, że wiemy, że są mało prawdopodobne i lekko naiwne, ale przywracają wiarę w drugiego człowieka i powodują, że na sercu robi się jakoś tak cieplutko. Czytając tą lekturę ma się też niesamowite wrażenie pomieszania: raz zbierają się łzy wzruszenia, a za chwilę człowiek uśmiecha się pod nosem z ironicznych docinków babki Neli. I pomimo, że czasem chciałoby się tą starą kobietę najzwyczajniej zabić, to czasem kibicuje się jej, żeby nie szczędziła ciętego języka np podczas jej rozmowy z ojcem Michaliny i jego drugą żoną. Czy polecam książkę? Pewnie, że tak. A i dawno nie zdarzyło mi się przeczytać książki tak szybko! W dwa dni!
Michalina to młodziutka osiemnastoletnia dziewczyna, która znalazłam się w strasznej sytuacji życiowej –sama, bez grosza przy duszy, bez dachu nad głową wylądowała na ulicy... Listopadowe dni są zimne i co gorsza sa zapowiedzią zbliżających się jeszcze mroźniejszych dni grudniowych. Dziewczyna próbuje jakoś przeżyć w tych warunkach, znaleźć sobie co wieczór jakiś kąt do przespania się i względnego odpoczynku. Tak właśnie na początku próbuje ogrzać się przy piecyku wystawionym przed kwiaciarnią. Tutaj poznaje przesympatyczną kwiaciarkę Gabrysię, która jako pierwsza jej pomaga. Później Michalina trafia przez przypadek do starego kościoła, gdzie swoimi słowami prosi Boga o pomoc w przetrwaniu do wiosny, prosi o to, aby znowu zaczęła wierzyć, że dobro i miłość istnieją, prosi o anioła do wynajęcia, jeśli Pan Bóg ma owego na zbyciu! I wychodząc z kościoła, gdy jest ciemno, dziewczyna trafia na staruszkę, która ma problem z chodzeniem i w końcu mdleje jej na rękach. Wtedy też pojawia się przystojny młodzieniec Konstanty. Oboje młodych zaprowadzają staruszkę do jej domu i wzywają lekarza. I tak zaczyna się ich wspólna przygoda. Na pierwszy rzut oka każdy z nich pomaga Michalinie, jednak wnikając głębiej każdy pomaga sobie: kwiaciarka Gabrysia dając pracę dziewczynie, która pięknie maluje sama zdobędzie nowych klientów; babka Nela już nie będzie samotna, znów odzyskała chęć i siłę do życia, ma znów komu pomagać i wreszcie pożegnała się ze swoją zaginioną siostrą, a przywitała Michalinę i jej nienarodzoną córeczkę Klarę; a Kotula uspokoił wyrzuty sumienia, ale nie przewidział, że w tym pomaganiu dziewczynie, sam zakocha się w tym obiekcie pomocy

Akcja książki osadzona jest w okresie przedświątecznym, więc niejako od razu narzuca nam pewien klimat, od którego trudno uciec. Wielu z nas gdzieś w głębi duszy tęskni do takich prawdziwych, rodzinnych świąt, pełnych tradycji, zapachu wypieków pełnych cynamonu, goździków, pomarańczy, wanilii. Takie święta pamiętamy z dzieciństwa, gdzie wszystko było idealne, a my...