W tym tomie zebrane opowiadania były nieco mniej pasjonujące niż w pozostałych, oczywiście to moje osobiste odczucie. Niemniej pan Ito utrzymał swój poziom, nawet jeśli na dolnym szczebelku.

W tym tomie zebrane opowiadania były nieco mniej pasjonujące niż w pozostałych, oczywiście to moje osobiste odczucie. Niemniej pan Ito utrzymał swój poziom, nawet jeśli na dolnym szczebelku.

"Kryjówka dezertera" to numer cztery w kolekcji.

Klasycznie dostajemy mnóstwo opowiadań, bo aż 12 a każde z nich jest różnych rozmiarów o różnym natężeniu strachu i grozy.

Kilka historii jest w moim odczuciu wybitnych, niektóre zjadliwe a resztka to obrzydliwości które nie straszą.

Mamy tu motyw picia ludzkiej krwi, sobowtórów, wychodzenia innego siebie przez usta. sekty która nakłania do samobójstwa, włosów które żyją własnym życiem, wskrzeszania umarłych, zemsty za porzucenie, telepatii, umierania dla sekty, znęcania się nad dziećmi, upiorami, niespokojnymi duszami, demonami, samobójcami i cieniami.

"Kryjówka dezertera" to numer cztery w kolekcji.

Klasycznie dostajemy mnóstwo opowiadań, bo aż 12 a każde z nich jest różnych rozmiarów o różnym natężeniu strachu i grozy.

Kilka historii jest w moim odczuciu wybitnych, niektóre zjadliwe a resztka to obrzydliwości które nie straszą.

Mamy tu motyw picia ludzkiej krwi, sobowtórów, wychodzenia innego siebie przez usta....

Przez tego ohydnego trupa na okładce nie miałam zbyt wielkiej ochoty na nabycie tej części. To byłby jednak błąd, bo znajdowała się tam opowieść, która mnie w ogóle zachęciła do twórczości tego mangaki.

Była to „Dręczycielka”- jedna z dwunastu historii, które możemy znaleźć w tym tomiku. Opowieści nie były ani zbytnio długie, ani ze sobą powiązane, co było miłą odmianą. W końcu horror, groza i przerażenie mają wiele odcieni. I w mangach Junji’ego Ito można zawsze znaleźć coś oryginalnego, odświeżonego czy ciekawego. Nawet te elementy, które wydają się na pierwszy rzut oka tandetne i tanie, zyskują w mandze pana Junji całkiem sensowne oblicze. Każde opowiadanie było na swój sposób inne i ciekawe, choć trzeba się z tym liczyć, że koniec się często szybko urywa.

Ciężko się zdecydować które opowiadanie mi się najbardziej podobało. „Włosy na strychu” kojarzyło mi się z typowymi horrorami japońskimi, które były w czasie premiery „Kręgu” bardzo popularne. „Kryjówka dezertera” przypominała mi trochę europejskie historie, a „Wioska syren”, „Miecz Reanimatora” i „Ojcowskie uczucia” trochę amerykańskie. „Bio House” pewnie spodobałaby się hehe, wegetarianom. „Dręczycielka”, „Diabelska teoria” i „Miłość według scenariusza” przemówiłaby pewnie bardziej do tych, którzy lubią grzebać w mrocznej stronie ludzkiej psychiki. Najoryginalniejsze były dla mnie „Pokój wszechogarniającego snu” i zakończenie „Złodziejki twarzy”, gdyż nigdy nie spotkałam się z takim pomysłem.

Jednak moim osobistym faworytem było bardzo nastrojowe i trochę lovecraftowskie opowiadanie „Przytłaczający labirynt”. Zjawisko samomumifikacji, które praktykowano w buddyzmie, przeraziło mnie już samo w sobie. Budowanie na tym pomyśle własną historię i śledzenie tej przeraźliwej akcji z perspektywy Noriko, Sayako i Ayi jeszcze bardziej wszystko potęgowało. W sumie był to ciekawy zbiór, do którego kiedyś zajrzę.

Przez tego ohydnego trupa na okładce nie miałam zbyt wielkiej ochoty na nabycie tej części. To byłby jednak błąd, bo znajdowała się tam opowieść, która mnie w ogóle zachęciła do twórczości tego mangaki.

Była to „Dręczycielka”- jedna z dwunastu historii, które możemy znaleźć w tym tomiku. Opowieści nie były ani zbytnio długie, ani ze sobą powiązane, co było miłą odmianą. W...

Kryjówka Dezertera to już piąty zbiór opowiadań serii "Junji Ito - Kolekcja Horrorów". Łącznie z tytułową "Kryjówką" dostajemy razem 12 opowiadań.

W przeciwieństwie do poprzedniego tomu ("Miłosne Cierpienia Umarłych") tym razem opowiadania nie są ze sobą powiązane. Jedna historia przybliża nam losy złodziejki twarzy, czyli kobiety która potrafi się upodobnić do innej osoby, przebywając w jej pobliżu. Z kolei inna opowiada nam o losach dwóch uczennic, które zgubiły się w górach i trafiają do buddyjskiej sekty. Wszystkie opowiadania łączy to, że są upiorne ("Długie Włosy na Strychu!") i dziwaczne. Chociaż brakuje tutaj porytych rysunków, jakimi autor uraczył nas w swoich sztandarowych cyklach (Uzumaki, Tomie, Gyo),to jednak wszystkie historie są utrzymane w klimatach horroru.

Historie Ito są zróżnicowane i niestety dość nierówne.
Niektóre opowiadania wyglądają jakby były rysowane pod wpływem impulsu i brakuje im porządnego wprowadzenia i zakończenia. Przykładem jest tutaj "Bio House", przy którym ewidentnie widać, że Ito próbował czytelników zaszokować dawką krwii i sadyzmu, ale niestety sama fabuła za dużo sensu nie miała. Również kreska stała na dużo niższym poziomie. Sprawa podobnie wyglądała z "Diabelską Teorią", ale na szczęście kolejne opowiadania były coraz lepsze.
Na wyróżnienie zasługuje "Kryjówka Dezertera", "Przytłaczający Labirynt" i mój faworyt "Długie Włosy na Strychu". To ostatnie wyżej wymienione opowiadanie jest moim zdaniem najbardziej przerażające. Autor widać, że pisząc je nawiązał do Klątwy "Ju-on" i japońskich legend o upiorach zwanymi "Onryo". Jest to jedno z najupiorniejszych opowiadań w dorobku japończyka i myślę, że to co się "załęgło" na strychu bohaterów jest również przerażające jak istota zamieszkująca poddasze Saekich z "Ju-on".

Podsumowując, Kryjówka Dezertera jest solidnym zbiorem opowiadań, jednak w mojej opinii dłuższe cykle takie jak Uzumaki, Miłosne Cierpienia Umarłych, czy Tomie są znacznie lepsze. Dopiero wtedy rodzi się prawdziwa więź pomiędzy czytelnikiem a bohaterami. W króciutkich, zaledwie 30-stronicowych opowiadaniach ta więź jest znacznie słabsza, ale mimo to historie trzymają poziom do jakiego japończyk nas przyzwyczaił na przestrzeni wielu lat.

Ocena: (7.5/10)

Kryjówka Dezertera to już piąty zbiór opowiadań serii "Junji Ito - Kolekcja Horrorów". Łącznie z tytułową "Kryjówką" dostajemy razem 12 opowiadań.

W przeciwieństwie do poprzedniego tomu ("Miłosne Cierpienia Umarłych") tym razem opowiadania nie są ze sobą powiązane. Jedna historia przybliża nam losy złodziejki twarzy, czyli kobiety która potrafi się upodobnić do innej...

Tym razem Junji Ito nie wypadł tak dobrze jak zwykle, lecz wciąż świetnie. W niektórych opowiadaniach w zbiorze kreska jest znacznie gorsza niż zazwyczaj, jednak czym bliżej końca tym lepiej.
Na szczególną uwagę zasługują dwa ostatnie opowiadania. Dlaczego? Tego już nie zdradzę, trzeba przeczytać ;)

Tym razem Junji Ito nie wypadł tak dobrze jak zwykle, lecz wciąż świetnie. W niektórych opowiadaniach w zbiorze kreska jest znacznie gorsza niż zazwyczaj, jednak czym bliżej końca tym lepiej.
Na szczególną uwagę zasługują dwa ostatnie opowiadania. Dlaczego? Tego już nie zdradzę, trzeba przeczytać ;)

Podoba mi się w tym tomie to, że opowiadania nie są ze sobą powiązanie fabularnie, przez co mamy bardziej różnorodne historie, ale łączy je to, że potrafią przyprawić o gęsią skórkę, zwłaszcza jak się je czyta w nocy przy nikłym oświetleniu.

Podoba mi się w tym tomie to, że opowiadania nie są ze sobą powiązanie fabularnie, przez co mamy bardziej różnorodne historie, ale łączy je to, że potrafią przyprawić o gęsią skórkę, zwłaszcza jak się je czyta w nocy przy nikłym oświetleniu.