Wspaniała, wielowymiarowa historia rozwoju buntu przeciw religijnemu oszołomstwu: od dziecięcego, bezkrytycznego „zanurzenia” w irlandzkim katolicyzmie przełomu wieków, przez pierwsze wątpliwości wywołane niesprawiedliwością jezuickiego systemu wychowawczego, poprzez rozminięcie się z wmawianym bohaterowi powołaniem kapłańskim, w stronę coraz większej autonomii w intelektualnym i estetycznym postrzeganiu świata przez młodego pisarza. W migotliwej materii tekstu złożonej ze scen, dialogów, interakcji, skojarzeń jest miejsce i na porywające wywody estetyczne, i na swoistą dekonstrukcję wyssanych przez bohatera z mlekiem matki religijnych schematów i przesądów; na porażającą zmysłowość, w którą bohater rzuca się nieomal bez przygotowania, bez świadomości, że coś takiego w ogóle istnieje, i na zjawiskowo delikatną i niewinną liryczność miłosnych porywów – ta ostatnia to „cecha dystynktywna” także (znanej mi dotąd wyłącznie z „Toposu”) poezji J.J., zadziwiająca i zachwycająca zwłaszcza u autora o tak skomplikowanym umyśle i równie niebanalnym formacie intelektualnym.

Wspaniała, wielowymiarowa historia rozwoju buntu przeciw religijnemu oszołomstwu: od dziecięcego, bezkrytycznego „zanurzenia” w irlandzkim katolicyzmie przełomu wieków, przez pierwsze wątpliwości wywołane niesprawiedliwością jezuickiego systemu wychowawczego, poprzez rozminięcie się z wmawianym bohaterowi powołaniem kapłańskim, w stronę coraz większej autonomii w...