W zamierzchłych czasach oglądałam spektakl pt. „Zapomniany diabeł” ze znakomitymi rolami Janusza Gajosa i Anny Seniuk. Biorąc do ręki powieść „Projekt Mefisto” Marcina Mortki, miałam nadzieję na uwspółcześnioną wersję sztuki Jana Drdy. Niby powinnam być zadowolona. Diabeł o pseudonimie Zygmunt trafia do prowincjonalnych Wyplut, aby sprowadzić mieszkańców na drogę grzechu. Liczy na szybki awans i wysoki wynik. Wszakże w piekielnej korporacji był prymusem, w trakcie ćwiczeń symulacyjnych zajął pierwszą lokatę. Wypluty jednak stają mu ością w gardle, a mieszkańcy są wyjątkowo oporni na diabelski przekaz.
Moje oczekiwania względem tej książki były całkiem spore. Liczyłam na dobrą rozrywkę. Powieść przeczytałam do końca, ale polecić raczej jej nie mogę. Zabrakło lekkości, wciągającej fabuły, budzących sympatię bohaterów. Autor niepotrzebnie – moim zdaniem – namieszał z bohaterami, wprowadzając do fabuły wilkołaka, leszego, rusałkę, wiedźmę, wodnika, demona. Za dużo tego! Motywacja poszczególnych postaci jest mało wiarygodna, wręcz miejscami niezrozumiała. Zakończenie uleciało mi z pamięci po kwadransie od przeczytania ostatniej kartki. Na plus – okładka i opis z tyłu książki, który wiele obiecuje. Obiecanki cacanki … i tak dalej.

W zamierzchłych czasach oglądałam spektakl pt. „Zapomniany diabeł” ze znakomitymi rolami Janusza Gajosa i Anny Seniuk. Biorąc do ręki powieść „Projekt Mefisto” Marcina Mortki, miałam nadzieję na uwspółcześnioną wersję sztuki Jana Drdy. Niby powinnam być zadowolona. Diabeł o pseudonimie Zygmunt trafia do prowincjonalnych Wyplut, aby sprowadzić mieszkańców na drogę...