Bardzo słaba powieść. Typowy romans osadzony w XIX - wiecznych realiach. Pod postacią Marii Skłodowskiej mogłaby być równie dobrze inna zubożała panna, która aby pomóc rodzinie pracuje jako guwernantka u bogatego ziemianina. Wiele panien wówczas marzyło o edukacji, może nie od razu na Sorbonie. Wiele pomagało rodzicom czy rodzeństwu odsyłając zarobione w majątku pieniądze do domu, może nie każdy utrzymywał siostrę w Paryżu z guwernerskiej pensji. Wiele wiejskich nauczycielek zapewne zadurzyło się lub wręcz zakochiwało w bogatym dziedzicu. Ale nie każda nazywała się Maria Skłodowska. I na tym właśnie Autorka postanowiła zbić kapitał.
Napisała zwykły, tandetny, infantylny romans, jakich wiele i w literaturze i w życiu.Nic tej książki nie wyróżnia, nic ta pozycja nie wnosi ani w poszerzenie wiedzy o bohaterce, ani w zrozumienie ówczesnych realiów. Jest po prostu nijaka. Fakty z życia Marii zawarte w powieści są ogólnie znane, nawet osobom nieinteresującym się szczególnie postacią Noblistki, a jej rzekomy romans to tylko wybujała fantazja Autorki, bo żadna biografia czy autobiografia bohaterki, go nie potwierdza.
Do tego meczący styl Pisarki: ciągłe podkreślanie, że Mania ma tylko dwie sukienki, że musi pracować by osiągnąć swoje marzenia, że jest rozsądna i wyzwolona, powodował, że miałam wrażenie jakby sama siebie chciała przekonać o słuszności tego co pisze. Tyle nas o tym przekonywała, że kiedy zaczęła opisywać romans Marii z Kazimierzem, zastanawiałam się czy sama sobie nie wydawała się śmieszna. Dla mnie te opisy, w tym kontekście były nie tylko śmieszne, ale wręcz żenujące. Autorka wyszła na większą kołtunkę niż opisywani przez Nią bohaterowie.
Kolejna płytka polska powieść, która w mojej pamięci nie zostanie.
Autorka napisała podobną książkę o Baczyńskim, która wciąż czeka na swoją kolej, na mojej półce. O Baczyńskim wiem dużo więcej niż o Skłodowskiej więc aż się boję po nią sięgnąć.
Duże rozczarowanie.

Bardzo słaba powieść. Typowy romans osadzony w XIX - wiecznych realiach. Pod postacią Marii Skłodowskiej mogłaby być równie dobrze inna zubożała panna, która aby pomóc rodzinie pracuje jako guwernantka u bogatego ziemianina. Wiele panien wówczas marzyło o edukacji, może nie od razu na Sorbonie. Wiele pomagało rodzicom czy rodzeństwu odsyłając zarobione w majątku pieniądze...