"Zanim" to piękna, niemal poetycka powieść o Marii Skłodowskiej Curie. Kończy się tam, gdzie każda powieść o tej wybitnej kobiecie się zaczyna. W "Zanim" poznamy jak mądrą, dobrą i empatyczną kobietą była Maria Skłodowska.

Ale autorka zwraca uwagę na bardzo istotną kwestię:
Jak bardzo kochać można naukę. Jak bardzo można się poświęcić dla marzeń o studiowaniu. I jak przedziwnie ta piękna walka o edukację rezonuje w dzisiejszych czasach, gdzie zabrania się zadawania dzieciom pracy domowej...
W "Zanim" odnalazłam piękny fragment o tym, jak bardzo zaborca kładł nacisk na pozbawienie Polaków edukacji, dostępu do szkół. Jak bardzo zaborcy zależało, żeby naród chowany był w intelektualnej ciemnocie... Bo takim narodem łatwiej sterować 🤷
Żyjemy w wolnej Polsce - więc komu zależy, żeby nasze dzieci było matołami w ciemnogrodzie?

"Zanim" to piękna, niemal poetycka powieść o Marii Skłodowskiej Curie. Kończy się tam, gdzie każda powieść o tej wybitnej kobiecie się zaczyna. W "Zanim" poznamy jak mądrą, dobrą i empatyczną kobietą była Maria Skłodowska.

Ale autorka zwraca uwagę na bardzo istotną kwestię:
Jak bardzo kochać można naukę. Jak bardzo można się poświęcić dla marzeń o studiowaniu. I jak...

Bardzo podoba mi się "uprzedzenie" czytelnika na początku książki, że jest to wymyślona przez autorkę opowieść o przed paryskich losach Marii Skłodowskiej.

Bardzo podoba mi się "uprzedzenie" czytelnika na początku książki, że jest to wymyślona przez autorkę opowieść o przed paryskich losach Marii Skłodowskiej.

To niespiesznie tocząca się historia. Nie ma w niej zbyt wiele zwrotów akcji, wszystko dzieje się w swoim własnym tempie. Ale cóż to była za podróż!

Od pierwszych stron byłam oczarowana światem i klimatem w jaki przenosi nas autorka. Tak, przenosi, bo czytając wszystko jest tam tak namacalne, że mamy wrażenie, że jesteśmy tam razem z Marią Skłodowską i obserwujemy jej dzień za dniem z boku. Mamy okazję poznawać przyszłą noblistkę w jej młodzieńczych latach, kiedy to nawet nie śni jej się, że będzie mogła studiować. Są to czasy, kiedy w Polsce nauka była dostępna w większości tylko dla mężczyzn, kobiety miały stanowić dla nich wsparcie, dbać o dom i rodzić dzieci, a ich największym zadaniem, było pięknie prezentować się na balach i nie przysparzać powodów do plotek. Jednak w sercu Skłodowskiej od niemal dziecka, gdy w wieku 5-ciu lat utraciła matkę było pragnienie zdobywania wiedzy, poznawania świata tego dalszego niż Warszawa, w której się wychowywała. Marzyła o studiach w Paryżu, ale niestety ojciec nie był w stanie finansowo zapewnić nauki 5-tce dzieci. Jej najstarsza siostra wyjechała dopiero co na studia medyczne do Sorbony i pozostałe rodzeństwo dokładało wszelkich starań, by mogła te studia kontynuować. Dlatego w 1886 roku w wieku 14-stu lat panna Maria znając już biegle trzy języki została guwernantką we dworze bogatego ziemianina, Juliusza Żórawskiego i wyjechała jak to wtedy myślała, w podróż życia do Szczuk, niewielkiej wsi, oddalonej od domu o 100km. Sama podróż trwała wtedy 3 h koleją do Ciechanowa, a później jeszcze 3h saniami do wsi. Nic dziwnego, że wtedy była to cała wyprawa, w dodatku kosztowna, więc Mania bardzo przeżywała, że przez najbliższe 3 lata będzie widzieć rodzinę jedynie na święta.
I właśnie tam, na tym „krańcu świata” zaczynamy przyglądać się życiu Marii, widzimy jak dorasta, staje się emancypantką, jak dojrzewają jej marzenia i jak los płata jej figla, oddalając ją od Paryża na wiele lat.

Autorka zaznacza na samym wstępie, że jest to powieść osnuta na prawdziwych wydarzeniach, ale stanowi jednak w pewnej mierze kreację artystyczną. Jednak każdy rozdział rozpoczyna się fragmentami listów Skłodowskiej do jej sióstr i ojca i potwierdzają zdarzenia zawarte w danym rozdziale.

Dla mnie to była piękna, klimatyczna podróż w czasie.

To niespiesznie tocząca się historia. Nie ma w niej zbyt wiele zwrotów akcji, wszystko dzieje się w swoim własnym tempie. Ale cóż to była za podróż!

Od pierwszych stron byłam oczarowana światem i klimatem w jaki przenosi nas autorka. Tak, przenosi, bo czytając wszystko jest tam tak namacalne, że mamy wrażenie, że jesteśmy tam razem z Marią Skłodowską i obserwujemy jej...

Powieść napisana tak pięknym językiem, że czytanie jej to po prostu rozkosz dla wszystkich zmysłów.
Prosta historia miłości (Marii Skłodowskiej) opowiedziana w niezwykle plastyczny/poetycki sposób.

Powieść napisana tak pięknym językiem, że czytanie jej to po prostu rozkosz dla wszystkich zmysłów.
Prosta historia miłości (Marii Skłodowskiej) opowiedziana w niezwykle plastyczny/poetycki sposób.

Fantastycznie spędziłam czas z tą lekturą. To już druga moja pozycja tej autorki. Pierwsza, którą czytałam Upalne lato Marianny była również doskonała.

Fantastycznie spędziłam czas z tą lekturą. To już druga moja pozycja tej autorki. Pierwsza, którą czytałam Upalne lato Marianny była również doskonała.

Wiadomo, że opisana historia jest to fikcja literacka, ale dla mnie ma jednak dużą wartość. Przedstawia Marię Skłodowską zanim została znanym naukowcem, odkrywcą, noblistką. Tu nie znajdziemy poważnej pani profesor z czarno-białych fotografii, jakie można znaleźć, chociażby w Internecie. Tu mamy młodą dziewczynę, dopiero wchodzącą w życie. Pełną niepewności, ale i ideałów i planów na przyszłość. Pani Katarzyna znakomicie opisała pełną gamę uczuć, jakie mogły towarzyszyć młodej, zakochanej dziewczynie. Dobrze się czyta.

Wiadomo, że opisana historia jest to fikcja literacka, ale dla mnie ma jednak dużą wartość. Przedstawia Marię Skłodowską zanim została znanym naukowcem, odkrywcą, noblistką. Tu nie znajdziemy poważnej pani profesor z czarno-białych fotografii, jakie można znaleźć, chociażby w Internecie. Tu mamy młodą dziewczynę, dopiero wchodzącą w życie. Pełną niepewności, ale i ideałów i...

Dobra, bo przybliżająca życiorys Marii Skłodowskiej, zaznajamiająca nas z jej rodziną oraz... życiem uczuciowym. Niestety, odniosłam też wrażenie, że danych historycznych było na tyle mało, iż autorka - wysilając fantazję - wydłużyła powieść, która zyskałaby w nieco mniejszej objętości. Jak dla mnie, zbyt dużo wewnętrznych monologów głównej bohaterki, nie wiem, czy uprawnionych:)Warto przeczytać, ale raczej jako przerywnik w lekturze rzeczywistej, dobrze udokumentowanej, biografii.

Dobra, bo przybliżająca życiorys Marii Skłodowskiej, zaznajamiająca nas z jej rodziną oraz... życiem uczuciowym. Niestety, odniosłam też wrażenie, że danych historycznych było na tyle mało, iż autorka - wysilając fantazję - wydłużyła powieść, która zyskałaby w nieco mniejszej objętości. Jak dla mnie, zbyt dużo wewnętrznych monologów głównej bohaterki, nie wiem, czy...

Bardzo ładna powieść.
Autorka zastrzega, że to kreacja artystyczna osnuta na prawdziwych wydarzeniach. Zaciekawiła mnie na tyle, że na pewno sięgnę po biografię Marii Skłodowskiej-Curie.

Bardzo ładna powieść.
Autorka zastrzega, że to kreacja artystyczna osnuta na prawdziwych wydarzeniach. Zaciekawiła mnie na tyle, że na pewno sięgnę po biografię Marii Skłodowskiej-Curie.

"Zanim" nie jest typową powieścią obyczajowa. To biografia młodej Marii Skłodowskiej-Curie, kobiety która zmieniła świat nauki. Lecz w tej książce nie poznacie jej jako naukowca, ale jako młoda dziewczynę, która podejmuje się pracy jako nauczyciela, aby zdobyć fundusze na realizację swoich marzeń.
I to właśnie tytułowe"zanim" pokazuje, co przeżywała młoda noblistka. Życie w majątkach, konwenanse, zasady i podporządkowanie się familii a tym miłość...

Polecam!

"Zanim" nie jest typową powieścią obyczajowa. To biografia młodej Marii Skłodowskiej-Curie, kobiety która zmieniła świat nauki. Lecz w tej książce nie poznacie jej jako naukowca, ale jako młoda dziewczynę, która podejmuje się pracy jako nauczyciela, aby zdobyć fundusze na realizację swoich marzeń.
I to właśnie tytułowe"zanim" pokazuje, co przeżywała młoda noblistka. Życie w...

Bardzo słaba powieść. Typowy romans osadzony w XIX - wiecznych realiach. Pod postacią Marii Skłodowskiej mogłaby być równie dobrze inna zubożała panna, która aby pomóc rodzinie pracuje jako guwernantka u bogatego ziemianina. Wiele panien wówczas marzyło o edukacji, może nie od razu na Sorbonie. Wiele pomagało rodzicom czy rodzeństwu odsyłając zarobione w majątku pieniądze do domu, może nie każdy utrzymywał siostrę w Paryżu z guwernerskiej pensji. Wiele wiejskich nauczycielek zapewne zadurzyło się lub wręcz zakochiwało w bogatym dziedzicu. Ale nie każda nazywała się Maria Skłodowska. I na tym właśnie Autorka postanowiła zbić kapitał.
Napisała zwykły, tandetny, infantylny romans, jakich wiele i w literaturze i w życiu.Nic tej książki nie wyróżnia, nic ta pozycja nie wnosi ani w poszerzenie wiedzy o bohaterce, ani w zrozumienie ówczesnych realiów. Jest po prostu nijaka. Fakty z życia Marii zawarte w powieści są ogólnie znane, nawet osobom nieinteresującym się szczególnie postacią Noblistki, a jej rzekomy romans to tylko wybujała fantazja Autorki, bo żadna biografia czy autobiografia bohaterki, go nie potwierdza.
Do tego meczący styl Pisarki: ciągłe podkreślanie, że Mania ma tylko dwie sukienki, że musi pracować by osiągnąć swoje marzenia, że jest rozsądna i wyzwolona, powodował, że miałam wrażenie jakby sama siebie chciała przekonać o słuszności tego co pisze. Tyle nas o tym przekonywała, że kiedy zaczęła opisywać romans Marii z Kazimierzem, zastanawiałam się czy sama sobie nie wydawała się śmieszna. Dla mnie te opisy, w tym kontekście były nie tylko śmieszne, ale wręcz żenujące. Autorka wyszła na większą kołtunkę niż opisywani przez Nią bohaterowie.
Kolejna płytka polska powieść, która w mojej pamięci nie zostanie.
Autorka napisała podobną książkę o Baczyńskim, która wciąż czeka na swoją kolej, na mojej półce. O Baczyńskim wiem dużo więcej niż o Skłodowskiej więc aż się boję po nią sięgnąć.
Duże rozczarowanie.

Bardzo słaba powieść. Typowy romans osadzony w XIX - wiecznych realiach. Pod postacią Marii Skłodowskiej mogłaby być równie dobrze inna zubożała panna, która aby pomóc rodzinie pracuje jako guwernantka u bogatego ziemianina. Wiele panien wówczas marzyło o edukacji, może nie od razu na Sorbonie. Wiele pomagało rodzicom czy rodzeństwu odsyłając zarobione w majątku pieniądze...