Właściwie kupiłam tę książkę z dwóch powodów: po pierwsze, akurat wróciłam z Chin, gdzie trafiłam zupełnie przez przypadek (nie ma przypadków, tak się tylko mówi, wiem) a będąc potem na wakacjach w jakimś koszmarnym nadmorskim kurorcie, skolonizowanym całkowicie przez kolonie, natrafiłam na nią w namiocie z tanimi książkami. Poza ceną podziałał tytuł - kolonie są, hm, bardzo głośne. Więc siadłam w jakiejś kafejce i ot, tak sobie, otworzyłam tę książkę. I przepadłam. Wciągnęło mnie natychmiast, wszystko - i bohaterka, i język, i sama historia. Determinacja i odwaga autorki, jej szacunek dla inności, plastyczne opisy świata i ludzi, umiejętność (dar?) odnajdywania w tej egzotyce tego, co uniwersalne, wspólne każdemu ludzkiemu doświadczeniu. Nie mogłam się oderwać, a musiałam - więc przez kilka kolejnych dni wstawałam wcześniej, żeby samotnie delektować się lekturą na balkonie. Może to prawda, że opisy technik malarskich mogą nużyć, a narracja toczy się niespiesznie, ale cóż, to już kwestia gustu - dla mnie to akurat są zalety, podobnie jak fakt, że to historia, która wydarzyła się naprawdę. Nie pamiętam, kiedy książka tak mnie wciągnęła.

Właściwie kupiłam tę książkę z dwóch powodów: po pierwsze, akurat wróciłam z Chin, gdzie trafiłam zupełnie przez przypadek (nie ma przypadków, tak się tylko mówi, wiem) a będąc potem na wakacjach w jakimś koszmarnym nadmorskim kurorcie, skolonizowanym całkowicie przez kolonie, natrafiłam na nią w namiocie z tanimi książkami. Poza ceną podziałał tytuł - kolonie są, hm,...