Po raz drugi dałem się nabrać Mickowi Wallowi. Pierwszym razem - przy lekturze "parabiografii" Foo Fighters. Przysiągłem sobie wtedy cicho, że już nie sięgnę po żadną publikację autora. Tym razem jednak górę wzięła ciekawość legendy - Lemmy'ego. Niestety, książka o liderze Motorhead jest niewiele lepsza - głównie przez jej ton, który jest bardziej przychylny niż w przypadku książki o zespole Dave'a Grohla, do którego Wall nie kryje w swoich wypocinach dystansu.

Po pierwsze - ciężko mi na serio traktować autora, który na okładce książki o ikonie rocka zamieszcza pochwalny cytat na swój temat... Po drugie, Wall jest autorem niezliczonej wręcz ilości biografii muzycznych, a w myśl złotej zasady - jeśli ktoś jest od wszystkiego, to jest do niczego. Efektem jest książka powierzchowna, złożona z cytatów z innych źródeł (w tym ze znakomitej autobiografii Lemmy'ego). Ba, cytaty te nie są w żaden sposób odnotowane. Jedyne dwa przypisy ze wzmianką o źródle pochodzą od tłumacza (!). Żadnych odnośników czy bibliografii. Pan Wall po raz kolejny dowodzi, że pisarski profesjonalizm jest mu obcy.

Pod względem językowym publikacja prezentuje się mocno przeciętnie i nie jest to raczej wina tłumacza. Historia Lemmy'ego opisana jest chronologicznie, w dość monotonnym, kronikarskim stylu, tu i ówdzie poprzetykana mniej lub bardziej zabawnymi wypowiedziami lub anegdotami. Momentami narracja ma wręcz charakter tabloidowy (ach, te wallowskie wynurzenia na temat "sex, drugs and rock'n'roll"...!). Całość czyta się bez przesadnego zaangażowania, czego na pewno nie można powiedzieć o wspomnianej już przeze mnie, barwnej autobiografii Lemmy'ego Kilmistera, może i bardziej ubogiej w fakty typu "kto, gdzie i kiedy", ale zwyczajnie dużo ciekawszej i soczystej językowo.

Niefajnie czyta się końcówkę, w której to opis stanu zdrowia Lemmy'ego oraz wyliczanka przerwanych lub odwołanych występów i tras przesłania obraz jego ostatnich dokonań muzycznych. Żeby nie było jednak, że nie ma pozytywów - plusem książki jest fragment, w którym lider Motorhead wypowiada się w temacie fascynującej go drugiej wojny światowej. Bo, nie ukrywajmy, refleksje Lemmy'ego o rock'n'rollu nie należały do zbyt odkrywczych. Zresztą Lemmy nie musiał nic mówić o rock'n'rollu - on nim po prostu był.

Lemmy'emu należy się dużo lepszy hołd. Nigdy więcej, panie Wall.

Po raz drugi dałem się nabrać Mickowi Wallowi. Pierwszym razem - przy lekturze "parabiografii" Foo Fighters. Przysiągłem sobie wtedy cicho, że już nie sięgnę po żadną publikację autora. Tym razem jednak górę wzięła ciekawość legendy - Lemmy'ego. Niestety, książka o liderze Motorhead jest niewiele lepsza - głównie przez jej ton, który jest bardziej przychylny niż w przypadku...