Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznam szczerze, że zajęły mnie mocno wspomnienia byłego gitarzysty Judas Priest. Do tej muzyki dojrzewałem powoli, do momentu, kiedy w moje ręce wpadł krążek „Defenders of the Faith”. Po jego przesłuchaniu nie miałem wątpliwości, że to wybitna metalowa ekipa, umiejętnie łącząca melodyjność z twardością brzmienia. Po przeczytaniu publikacji K.K. Downinga mam zbliżone do Autora zdanie: pomimo wielu udanych nagrań można odczuwać niedosyt z powodu niezbyt trafionych wyborów i decyzji marketingowych. Żal, że „Nostradamus” nie doczekał się wersji scenicznej z udziałem orkiestry, szkoda że utwór „Reckless” nie został udostępniony dla potrzeb filmu „Top Gun”, okładkę płyty „Demolition” trudno uznać za arcydzieło, gdyby „Judas Priest” mieli inny managment itd. itp. Z kart książki wyziera dość często uczucie zgorzknienia, ale z perspektywy osoby która przeżywała wzloty i upadki przez blisko siedemdziesiąt lat życia taka konwencja wspomnień nie musi koniecznie dziwić. Bardzo rzadko zespół stanowi monolit, w którym nie ma konfliktów personalnych. Ale K.K. pisze niezwykle otwarcie o życiu w zespole, groupies, alkoholu, co bezsprzecznie wpłynęło na Jego nieudane związki uczuciowe. Bez ogródek wspomina swoją przeszłość, z dużym dystansem do siebie, nie stroniąc od pokazania swoich sympatii i antypatii. Zaskakującym może być tak duża niechęć do kolegi z zespołu - Glenna Tiptona (te nieustanne przepychanki o rolę lepszego gitarzysty od partii solowych),a przede wszystkim ogromna antypatia do „Iron Maiden”. Chyba w jego obecności nie wypada wymieniać nazwy tego zespołu :-) Ciekawie opowiada o blaskach o cieniach poszczególnych albumów, choć nie do końca zgodzę się z krytyką grania przez Judas Priest utworów coverowych: „Some Heads Are Gonna Roll” czy „Green Manalishi” uważam za bardzo udane interpretacje. Polecam, nie tylko fanom muzyki metalowej.