Powieść Zofii Nałkowskiej jest wręcz najeżnona "złotymi myślami", tutaj znajduje się połowa sukcesu tego dzieła. Druga połowa leży w geniuszu autorki. Jestem pełan podziwu jak doskonale jest skonstruowana ta historia, wszystko do siebie pasuje i na koniec otrzymujemy pełny obraz sytuacji, który jest wynikiem poznawania odpowiedzi na liczne pytania "dlaczego tak się stało?/dlaczego on/ona zachował(a) się tak a nie inaczej?". Po lekturze tej powieści dochodzimy do bardzo ważnych wniosków i do wiedzy, jakie naprawdę jest życie. A najgorsze jest chyba to, co uświadomiła nam dzisiaj polonistka - bohaterowie "Granicy" (planowany tytuł "Schematy" równie dobrze by do tej książki pasował, warto o tych schematach poczytać) irytują prawie wszystkich czytelników. Dlaczego? Bo odnajdujemy w nich samych siebie - własne wady, własną hipokryzję. Przecież jeśli my zrobimy coś złego, "to nie jest tak jak wygląda, to nie jest tak jak zwykle, to były bardzo ważne powody, wyjątkowa sytuacja. A zresztą - przecież i tak wszyscy tak robią." A właśnie tak tłumaczy się Zenon, do którego czujemy niechęć i obrzydzenie.

Powieść Zofii Nałkowskiej jest wręcz najeżnona "złotymi myślami", tutaj znajduje się połowa sukcesu tego dzieła. Druga połowa leży w geniuszu autorki. Jestem pełan podziwu jak doskonale jest skonstruowana ta historia, wszystko do siebie pasuje i na koniec otrzymujemy pełny obraz sytuacji, który jest wynikiem poznawania odpowiedzi na liczne pytania "dlaczego tak się...