Piąta część sagi "Więźnia Labiryntu" pomogła uświadomić mi, dlaczego nienawidzę Teresy :)
Odpowiedziała mi również na kilka istotnych pytań i przekazała więcej faktów na temat DRESZCu. Książkę czytało mi się równie przyjemnie co poprzednie części. Bardzo się cieszę, że ponownie mogłam poczytać o Thomasie, Newcie i Minho, bo są to moi ulubieńcu. Pojawiła się również Brenda, za powinnam wyściskać autora, ponieważ bardzo, ale to bardzo lubię tą postać. Mam jednak jedno ale... tak, jakieś musi być, skoro tylko sześć gwiazdek. Nie przypadło mi do gustu zakończenie, które było najbanalniejsze z najbanalniejszych (chyba będę musiała oznaczyć tą recenzję jako spojler, bo muszę się o tym wygadać). Thomas został zaproszony do biura doktor Page, swojej zaufanej osoby (bitch, please!) ,która podała mu herbatkę (jak miło -_-). Thomas bez żadnych podejrzeń wszystko wypił, po czym stracił przytomność. Budzi się, kiedy przygotowują go do zabiegu wymazania pamięci. Moim zdaniem James Dashner zmarnował potencjał tej historii, ponieważ mógł to rozkręcić. Akcja mogła być ciekawsza, a zakończenie naprawdę zaskakujące.

Nie zmienia to jednak fakty, że "Więzień Labiryntu" cały czas jest jedną z moich ulubionych serii dla młodzieżowych ostatnich lat.

Piąta część sagi "Więźnia Labiryntu" pomogła uświadomić mi, dlaczego nienawidzę Teresy :)
Odpowiedziała mi również na kilka istotnych pytań i przekazała więcej faktów na temat DRESZCu. Książkę czytało mi się równie przyjemnie co poprzednie części. Bardzo się cieszę, że ponownie mogłam poczytać o Thomasie, Newcie i Minho, bo są to moi ulubieńcu. Pojawiła się również Brenda,...