Czego to ja się naczytałam o pisarstwie Aleksandry Marininy!
Same pochwały, a kiedyś nawet trafiłam na określenie "rosyjska Chmielewska" (w sensie "rosyjska królowa kryminału"). Jak dla mnie bardzo niefortunne porównanie - jak się okazało po lekturze.

Nic dziwnego, że w końcu postanowiłam zapoznać się z jej twórczością. Nie udało mi się rozpocząć lektury od początku cyklu o major Kamieńskiej, bo korzystając z biblioteki rejonowej złapałam to, co było na półce.

Podchodząc do Marininy byłam bardzo ciekawa opisu współczesności rosyjskiej. I w tym zakresie rzeczywiście było to nowe poznanie.
Natomiast warstwa sensacyjna nie wciągnęła mnie tak, jak się tego spodziewałam.
Pojawiające się wraz z rozwojem akcji coraz to nowe tajemnicze postaci są tak tajemnicze, że w końcu mylą się i nie wiem, kto wypowiada poszczególne kwestie. Po pierwszych stu stronach poczułam takie zniechęcenie, że przerwałam czytanie i odłożyłam książkę na kilka dni. Później do niej wróciłam i w ciągu kilku kolejnych wieczorów jakoś zmęczyłam całość (ale pod przymusem, bo trzeba oddać).
Nie będę analizować szczegółowo tekstu, bo ta książka mnie znudziła.
Być może nie trafiłam z lekturą w odpowiedni nastrój (swój własny)... być może taki styl pisania to nie moje klimaty...
Nie zarzekam się, że na pewno już nigdy nie sięgnę po kolejną powieść Marininy.
Jednak teraz, po lekturze jednej książki, zupełnie nie mam ochoty na następne.

Czego to ja się naczytałam o pisarstwie Aleksandry Marininy!
Same pochwały, a kiedyś nawet trafiłam na określenie "rosyjska Chmielewska" (w sensie "rosyjska królowa kryminału"). Jak dla mnie bardzo niefortunne porównanie - jak się okazało po lekturze.

Nic dziwnego, że w końcu postanowiłam zapoznać się z jej twórczością. Nie udało mi się rozpocząć lektury od początku cyklu...