Kolejny tom, kolejne śledztwo. Co może łączyć wyciek danych o adopcji, dziwne zabójstwa, samobójstwo zabójcy i wzrost przestępczości w części miasta? Właśnie to próbuje wyjaśnić major Kamieńska.
Dobrze się czyta, chociaż jest bardzo dużo wątków pobocznych. Kamieńska jak zwykle niesamowicie irytująca. Na szczęście jeszcze do przełknięcia.

Kolejny tom, kolejne śledztwo. Co może łączyć wyciek danych o adopcji, dziwne zabójstwa, samobójstwo zabójcy i wzrost przestępczości w części miasta? Właśnie to próbuje wyjaśnić major Kamieńska.
Dobrze się czyta, chociaż jest bardzo dużo wątków pobocznych. Kamieńska jak zwykle niesamowicie irytująca. Na szczęście jeszcze do przełknięcia.

Kolejna część przygód major Kamieńskiej.

Kolejna część przygód major Kamieńskiej.

Bardzo ruska, a może nawet sowiecka. Odczucie potęgują jeszcze wszechobecne "otciestwa" - okropność! Ostatnio doszłam do wniosku, że zwracam bardzo uwagę na nazwiska bohaterów - np. Chmielarzowi odejmuję za nie co najmniej jedną gwiazdkę. U Maryniny intryga dość ciekawa ale nie porwała mnie na tyle, żeby dać więcej niż 6*. Ale nie wykluczam przeczytania czegoś jeszcze tej autorki.

Bardzo ruska, a może nawet sowiecka. Odczucie potęgują jeszcze wszechobecne "otciestwa" - okropność! Ostatnio doszłam do wniosku, że zwracam bardzo uwagę na nazwiska bohaterów - np. Chmielarzowi odejmuję za nie co najmniej jedną gwiazdkę. U Maryniny intryga dość ciekawa ale nie porwała mnie na tyle, żeby dać więcej niż 6*. Ale nie wykluczam przeczytania czegoś jeszcze tej...

I po raz kolejny muszę obniżyć ocenę za literówki i braki końcówek. Fakt ten niestety przeszkadza w czytaniu. Za to fabuła i opis życia, stosunków międzyludzkich i pracowniczych w latach dziewięćdziesiątych XX wieku w Rosji, już tak. I nieustannie jestem pod wrażeniem szarej myszki Nastii Kamieńskiej. W wreszcie coś dzieje się w jej życiu prywatnym. Niedługo sięgnę po kolejną książkę z cyklu.

I po raz kolejny muszę obniżyć ocenę za literówki i braki końcówek. Fakt ten niestety przeszkadza w czytaniu. Za to fabuła i opis życia, stosunków międzyludzkich i pracowniczych w latach dziewięćdziesiątych XX wieku w Rosji, już tak. I nieustannie jestem pod wrażeniem szarej myszki Nastii Kamieńskiej. W wreszcie coś dzieje się w jej życiu prywatnym. Niedługo sięgnę po...

Jako całość idiotyczna, bo pomysł pętli i instytutu jest za bardzo dziwaczny. Przekombinowany. Autorka wygłasza wielkie mowy o wzroście przestępczości w Moskwie i tak to przedstawia jakby część Moskwy stała się dziwnym światem z historii science-fiction, takim swoistym światem złej przyszłości, ale nie jest w tym konsekwentna. Takie to raczej przekombinowane niż ciekawe. Ani dobry kryminał ani dobre science-fiction.
Do tego część wątków zaczyna, a potem urywa, oraz wiele postaci przedstawia bardzo płasko; brakuje w nich szarości, normalności. Nie przepadam za czytaniem o psychopatach, zdecydowanie wolę niejednoznacznych tzw. normalnych ludzi, bo sa ciekawsi, wielowarstwowi.
Nie podoba mi się też, ze jak ktoś ma psa to w sumie okazuje się bardzo złym człowiekiem. Jedyny świetlisty punkt w postaci to posiadanie psa? Słabe.

Ale są tez dobre, ciekawe kawałki np. o Anastazji i Loszce. Anastazja jest bardzo, bardzo ludzka w tej części (przeczytałam już 12 kryminałów z tej serii, wiec mam porównanie). Nie jest androidem, tylko kobietą, ma emocje i uczucia i słabości. Taka jakaś inna jest ta Anastazja. Może po prostu niewyspana i przemęczona.

Jako całość idiotyczna, bo pomysł pętli i instytutu jest za bardzo dziwaczny. Przekombinowany. Autorka wygłasza wielkie mowy o wzroście przestępczości w Moskwie i tak to przedstawia jakby część Moskwy stała się dziwnym światem z historii science-fiction, takim swoistym światem złej przyszłości, ale nie jest w tym konsekwentna. Takie to raczej przekombinowane niż ciekawe....

O tym, że praca policjanta nie jest łatwa wiedziałam od dawna. Ale o tym, jak ciężko mieli moskiewscy policjanci gdzieś tak w połowie lat dziewięćdziesiątych dowiedziałam się dopiero z lektury książek Marininy. Pensje żenująco śmieszne, poważanie w społeczeństwie niewielkie, pracy huk, biurokracja monstrualna, wyposażenie w nowoczesny sprzęt praktycznie żadne, wewnętrzne układy tak skomplikowane, że trzeba być istnym akrobatą, żeby przetrwać w resorcie do emerytury.
Podobnie jak we wcześniejszych częściach, w „Złowrogiej Pętli” pisarka wspaniale oddaje miejscowy koloryt w całym bogactwem inwentarza, że się tak wyrażę. Pod tym kątem lektura jest prawdziwą ciekawostką. Również postać Anastazji Kamieńskiej nie ma sobie podobnych w literaturze kryminalnej. Skromna, lekko schorowana i trochę zaniedbana kobieta pracująca jako analityk policyjny nijak się ma do wysportowanego pogromcy przestępców, jakich pełno w amerykańskiej prozie, czy telewizji. I tym razem jej niezawodny, matematyczny umysł daje sobie radę z zagadką i choć nie od razu, to jednak w końcu prawidłowo typuje mordercę.
Wątek kryminalny poprowadzony bez zarzutu, gorzej trochę z powodem do popełniania kolejnych zbrodni. Przyznam, że jakoś do mnie nie przemawia pomysł z anteną i jej sprzężeniem zwrotnym. Chyba wolę takie bardziej przyziemne przyczyny posiłkowania się przemocą, jak zazdrość, nienawiść, miłość, strach…
No a tak generalnie, to chyba warto zwrócić uwagę na to, że niezależnie od dzielących nasze kraje różnic, mentalnie chyba jednak jesteśmy bardzo do siebie podobni. Kiedy przeczytałam ten fragment, po prostu musiałam się uśmiechnąć ze zrozumieniem: „Wie pan, jak to u nas jest: robi się porządki nie wtedy, kiedy można jeszcze czemuś zapobiec, tylko wtedy, kiedy najgorsze już się stało i trzeba kogoś ukarać.”.

O tym, że praca policjanta nie jest łatwa wiedziałam od dawna. Ale o tym, jak ciężko mieli moskiewscy policjanci gdzieś tak w połowie lat dziewięćdziesiątych dowiedziałam się dopiero z lektury książek Marininy. Pensje żenująco śmieszne, poważanie w społeczeństwie niewielkie, pracy huk, biurokracja monstrualna, wyposażenie w nowoczesny sprzęt praktycznie żadne, wewnętrzne...

Zagubilam się w niezliczonej ilości bohaterów,i miejsc🙄 według mnie jedna ze słabszych książek autorki

Zagubilam się w niezliczonej ilości bohaterów,i miejsc🙄 według mnie jedna ze słabszych książek autorki

"Olga Krasnikowa ze złością cisnęła słuchawkę na widełki."

"Olga Krasnikowa ze złością cisnęła słuchawkę na widełki."

Intrygująca historia, jak zawsze wciągająca i cudowna

Intrygująca historia, jak zawsze wciągająca i cudowna

Sprawnie poprowadzony kryminał, przygnębiająca Moskwa.

Sprawnie poprowadzony kryminał, przygnębiająca Moskwa.