Jest w tej książce jakaś magia - hipnotyczny nastrój, przeznaczenie, niemoc a jednocześnie walka i staranie o to, by poznać siebie i ludzi wokół. Ból dorastania nastolatków, czy może proces dochodzenia do dorosłości? A może jeszcze szerzej - sposób, w jaki wiążemy się z ludźmi?

Wartość tej książki widzę właśnie w ukazanych w niej związkach - relacjach damsko-męskich, przyczynowo-skutkowych, czasem impulsywnych. W Norwegian Wood wiele jest emocji, także tych trudnych, granicznych. Jest to, co buduje i to, co niszczy. Murakami nie oszczędza czytelnika i przeprowadza go przez niejedną sytuację graniczną.

Czy jest w tym wszystkim nadzieja? Nie wiem… Na pewno jest życie i pamięć - oba zagmatwane. Watanabe kocha, zdobywa i traci kobiety. Poznaje je i dzięki nim poznaje siebie. Dla mnie to niezwykle kobieca lektura - zapewne dzięki Naoko i Midori, dwóm młodym dziewczynom, skrajnie różnym, a przecież tak bardzo podobnym. To one budują linię napięcia. I to dzięki nim najczęściej udzielaną przez Watanabego odpowiedzią jest "to skomplikowane". A kwiatem wiśni okazuje się być trzecia z kobiet, doświadczona, starsza - jedyna, która ma odwagę wrócić do świata mimo, że z niego uciekła. Reiko, bo o niej mowa, jest dla mnie tą, dla której warto było "Norwegian Wood" przeczytać.


Ma
| Haruki Murakami, Norwegian Wood, Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA, Warszawa 2006

Jest w tej książce jakaś magia - hipnotyczny nastrój, przeznaczenie, niemoc a jednocześnie walka i staranie o to, by poznać siebie i ludzi wokół. Ból dorastania nastolatków, czy może proces dochodzenia do dorosłości? A może jeszcze szerzej - sposób, w jaki wiążemy się z ludźmi?

Wartość tej książki widzę właśnie w ukazanych w niej związkach - relacjach damsko-męskich,...