Kiedy myślę o "Obłoku" to pierwszym, co mi przychodzi do głowy jest wizja miski z mnóstwem wybuchowych orzechów wszelkiej maści: zabawnych, morderczych, dziwnych, nierealnych, pokręconych jak konary egzotycznych drzew. Nie mam pojęcia, jakim sposobem udało się autorce stworzyć taką historię (niezależnie od tego, czy ma bogatą wyobraźnię, przyjmowała podczas pisania środki halucynogenne czy też jest geniuszem/posiada wątpliwą inteligencję - to ostatnie w zależności od faktu: książka posiada/nie posiada głębszego przekazu). Momentami ślęczałam nad książką z szeroko otwartymi ustami, zastanawiając się - po co ja właściwie to czytam? Nie widzę, abym wyniosła z tej lektury jakiś morał, poradę życiową, refleksję. Czytało mi się ją po prostu przyjemnie. Sporo się śmiałam, dużo o niej opowiadałam, żeby sobie jakoś ułożyć te nielogiczne połączenia faktów i wyborów bohaterów.
Nie będę się zbytnio rozpisywać. Dodam tylko, że momentami czułam, jakbym siedziała przed autorką i widziała jej proces twórczy: tu damy morderstwo, jakieś tortury, zaraz potem kino, amory. Czemu nie?
Najmniej z całej powieści (kiedy już przetrawiłam jej nierealność opartą na poniekąd bezrozumnych bohaterach) podobało mi się zakończenie. Takie puste, rozlane jak zimny, zbyt rozwodniony kisiel.
Ekranizacja książki jest już na mojej liście przykładnej czytelniczki. ;)

Kiedy myślę o "Obłoku" to pierwszym, co mi przychodzi do głowy jest wizja miski z mnóstwem wybuchowych orzechów wszelkiej maści: zabawnych, morderczych, dziwnych, nierealnych, pokręconych jak konary egzotycznych drzew. Nie mam pojęcia, jakim sposobem udało się autorce stworzyć taką historię (niezależnie od tego, czy ma bogatą wyobraźnię, przyjmowała podczas pisania środki...