Pan Schmitt po raz kolejny mnie nie zawiódł. ,,Dziecko Noego" to kolejna jego powieść, która mnie wzruszyła i poruszyła.

Głównym bohaterem jest Joseph, który wspomina swoje dzieciństwo w czasie II wojny światowej. Żydowski chłopiec został rozdzielony z rodzicami i uratowany przez księdza katolickiego, ojca Ponsa, który ukrywał dzieci w tzw. Żółtej Willi. Tam Joseph poznał smak przyjaźni, dowiedział się wiele o judaizmie i chrześcijaństwie i przygotował się do przyszłego życia.

O ile początkowe strony niezbyt mnie wciągnęły, to już dalszy ciąg bardzo. To jedna z tych ,,mocnych" książek, w których trzeba dokładnie czytać, zwracać uwagę na poszczególne zdania, bo one wiele przekazują. Myślę, że jest to opowieść o miłości do wszystkich ludzi. Chociaż sam ojciec Pons stwierdza, że łatwiej jest kogoś szanować, a miłość przychodzi z trudem, to w jego postawie widzę właśnie miłość, której nawet nie trzeba nazywać, bo ona wynika z każdego czynu. To także historia o umiłowaniu wolności i sprawiedliwości, o nienawidzeniu każdego zła i wyzysku. Dla ojca Pons nie ma znaczenia religia, narodowość czy okoliczności. Trzeba ratować wszystko, co jest zagrożone, nie tylko ludzi, ale książki, przedmioty. Kulturę. W jego postawie widać niesamowity szacunek dla wszystkiego, nawet tego, co jest obce, ale piękne i posiadające indywidualność.

Czy warto pomagać? Czy warto ratować drugiego człowieka? Po lekturze ,,Dziecka Noego" stwierdzam stanowczo - tak, warto. Ojciec Pons uratował Josepha i jego żydowską kulturę, a wiele lat później Joseph stwierdził, że uratuje kulturę palestyńską. Owszem, nie każdy by tak postąpił, ale dla księdza nie miało znaczenia, kogo uratuje i co będzie potem. Wiedział, że każde życie ludzkie jest cenne i wartościowe. Niczego nie narzucał swoim wychowankom, starał się szanować i chronić ich odrębność. Ciekawa jest też postać asystentki księdza, aptekarki nazywanej ,,Psiakrew", która twierdziła, że nie kocha ludzi, że nie lubi Żydów, chrześcijan i dzieci, ale uważała ratowanie za swój obowiązek, za wykonywanie pracy. I za tą ,,pracę" gotowa była oddać wolność i życie.

W ,,Dziecku Noego" zło zostało skontrastowane z dobrem. W czasach przemocy i nienawiści szczególnie widoczne są przejawy miłości, dobra, altruizmu. To dobre przekazane przez ojca Pons poszło dalej i zmieniło życie wielu ludzi. Książka pokazuje także jedną prawdę, ważną dla dzisiejszego świata - nie można porównywać żadnego zła z innym złem, bo każdy cierpi tak samo, choć z innych powodów, i każdemu należy się pomoc. Nie tylko my cierpimy, obok nas są ludzie, którzy cierpią o wiele bardziej i nie możemy udawać, że ich nie ma.

Pisząc tę recenzję, uświadomiłam sobie, że myślę o Josephie i ojcu Pons, tak jakby istnieli naprawdę. Wiem, że to postacie fikcyjne, ale wydaja mi się tacy prawdziwi i autentyczni. Możecie powiedzieć, że w życiu trudno znaleźć takich altruistów i bojowników o wolność jak ojciec Pons albo że mało kto tak docenia pomoc jak Joseph. A jednak ja wolę wierzyć, że tacy ludzie chodzili i chodzą po świecie. Naprawdę, ciężko mi uwierzyć, że bohaterowie ,,Dziecka Noego" istnieją tylko na kartach tej książki. Oczywiście, to zasługa talentu pisarskiego Schmitta, który po raz kolejny stworzył wspaniałą, zapadającą w pamięć historię. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz się wzruszę i zachwycę tym autorem. A ,,Dziecko Noego" na zawsze pozostanie w mojej pamięci.

,,(…) cokolwiek się zdarza, Pan Bóg zakończył swoje zadanie. Teraz kolej na nas. Odpowiadamy za siebie."

Pan Schmitt po raz kolejny mnie nie zawiódł. ,,Dziecko Noego" to kolejna jego powieść, która mnie wzruszyła i poruszyła.

Głównym bohaterem jest Joseph, który wspomina swoje dzieciństwo w czasie II wojny światowej. Żydowski chłopiec został rozdzielony z rodzicami i uratowany przez księdza katolickiego, ojca Ponsa, który ukrywał dzieci w tzw. Żółtej Willi. Tam Joseph poznał...