Doświadczenie czytania tej książki ładnie opisała K. Szczuka z tyłu okładki - "narkotyczne, choć nie zawsze przyjemne przeżycie". Szukałem w "Pianistce" jakichś optymistycznych akcentów.. Nie znalazłem. Wydaje się, że styl autorki całkowicie takie akcenty eliminuje.. Chociaż nie - on je cynicznie wyśmiewa. Ta zgodność właśnie - braku optymistycznych akcentów zarówno w Twoim życiu, jak i tej książce (również traktującej o życiu) - harmonizuje w sposób uzależniający. Ta powieść to nie jest lek na Twój zły humor, reakcja na nią to raczej: "tak, właśnie tak! świetnie napisane! że też ktoś to tak cudownie zauważył!"..
Historia opisana w tej książce jest o tyle bliska mojemu sercu, że w sporej części dotyczy mnie. Matka Eriki, niektóre z sytuacji, które się jej przydarzyły, cechy charakteru czy stan ducha - w "Pianistce" bywały momenty, kiedy czułem się jakby ktoś zaglądał w moją duszę i życie.
"Nic, co ludzkie, nie jest mi obce" - owszem, ale w wydaniu Elfriede Jelinek trzeba się już zastanawiać, czy czytać ją zaraz przed jedzeniem. Można bowiem poczuć potem w ustach więcej, niż się planowało.

Doświadczenie czytania tej książki ładnie opisała K. Szczuka z tyłu okładki - "narkotyczne, choć nie zawsze przyjemne przeżycie". Szukałem w "Pianistce" jakichś optymistycznych akcentów.. Nie znalazłem. Wydaje się, że styl autorki całkowicie takie akcenty eliminuje.. Chociaż nie - on je cynicznie wyśmiewa. Ta zgodność właśnie - braku optymistycznych akcentów zarówno w Twoim...