Nie ma chyba drugiej takiej książki, której lekturę w okresie Ery Gówniarskiej rozpamiętywałabym dzisiaj z podobnym rozrzewieniem.

"Jeśli ktoś przyłapie kogoś, co buszuje w zbożu..." - fragment wiersza Roberta Burnsa zawarty w książce Salingera kojarzy mi się nieokiełznaną młodością, ciągłym poszukiwaniem i odkrywaniem samego siebie.Odkrywaniem poprzez bunt.

To właśnie buńczuczny i charakterny Holden pokazał mi, że nastoletniość ma swoje, rzekłabym, ściśle określone reguły, których dorośli - pomimo tego, iż przecież w "zamierzchłych czasach" tak ochoczo brali udział w szczenięcych strajkach wymierzonych przeciwko konformizmowi - nigdy nie zaadaptują do już ukształtowanego systemu wartości.

Dzisiaj minęło mniej więcej 12 lat odkąd sięgnęłam po "Buszującego w zbożu". Dzisiaj patrzę już okiem osoby dorosłej, a mimo to - wciąż rozumiem tą małą rebelię samotnika i włóczęgi - Holdena.

Jako jedenastolatka zachwycałam się odwagą bohatera i zazdrościłam mu samotnych wojaży po Nowym Jorku. Mogę pokusić się o stwierdzenie, że stawiałam Holdena za wzór idealnego chłopaka.

Pytanie - czy można zauroczyć się w literackiej postaci? Wszak Caulfield to niezwykle uroczy dzieciak, jakże czuły i wrażliwy przy małej siostrze Phoebe!

I chociaż pisząc tą recenzję śmieję się w duchu do rozpuku - odpowiedź na pytanie, czy "podkochiwałam się" w Holdenie - jest twierdząca.

Nie ma chyba drugiej takiej książki, której lekturę w okresie Ery Gówniarskiej rozpamiętywałabym dzisiaj z podobnym rozrzewieniem.

"Jeśli ktoś przyłapie kogoś, co buszuje w zbożu..." - fragment wiersza Roberta Burnsa zawarty w książce Salingera kojarzy mi się nieokiełznaną młodością, ciągłym poszukiwaniem i odkrywaniem samego siebie.Odkrywaniem poprzez bunt.

To właśnie...