Dotychczas nie wiedziałam, że lubię. Teraz wiem.

Z Manuelą Gretkowską po raz pierwszy spotkałam się przypadkiem, kiedy w moje ręce trafił zbiór felietonów tej pisarki. Zresztą, mówiąc "zbiór felietonów" trochę przesadzam. Należałoby raczej określić rzecz po imieniu: były to wycięte z gazet lub przekserowane felietony, wklejone w zeszyt formatu A4 i opatrzony komentarzami. Całość należała do mojej koleżanki. Większość z tych felietonów można przeczytać w zbiorze "Na dnie nieba" wydanym przez Świat Książki.
Ale ja dziś nie o nim, a o "Europejce".
O samej książce napisano, że to "niecodzienny dziennik zakochanej, nowoczesnej matki Polki...". Gretkowska doskonale przybliża i puentuje Polskę, ponieważ "Europejka" jest zapisem kilku miesięcy poprzedzających wejście Polski do Unii Europejskiej. Pisana w formie dziennika przedstawia krytycznym
i bardzo ironicznym okiem codzienność znanej pisarki i jednocześnie żony i matki.

Podoba mi się celność uwag w rodzaju "Makrokosmos przeraźliwie smutny. Przestanę jeść drób po tych dwu godzinach udręczonych opierzonych spojrzeń z rusztu cierpienia." (Do mnie osobiście "Makrokosmos" też nie przemówił) lub "Czego się czepiać Grocholi? Za co? W kraju, gdzie połowa analfabetów w ogóle nie czyta, wreszcie ktoś ma tysiące czytelników." (Dzięki Grocholi podniósł się współczynnik czytelnictwa w naszym kraju). Lekko kontrowersyjne spojrzenie na sex oraz niezależność pisarską i wolność słowa sprawia, że po wydaniu "Scen z życia pozamałżeńskiego" doskonale puentuje jedną z recenzji: ""Pornografia" - ocena Scen z życia we "Wproście". Piszący to facet, w ręku nie miał pornografii, najwyżej swojego kutasa przy różnych okazjach fizjologicznych" Aż nachodzi mnie ochota na przeczytanie powyżej wspomnianych "Scen...". Więcej Gretkowskiej!

Tekst, który mnie urzekł najbardziej to zapis z 16 lipca, który zaczyna się słowami: "W kwestii narkotyków zachód dzieli się na pojebanych i najebanych. Pojebanych policjantów i najebanych ekstatyków."

Poza zbiorem felietonów, które na pewno zagoszczą na stałe na mojej półce sięgnę po inne książki Manueli Gretkowskiej. Będę upajać się jej wolnością słowa, podziwiać jej zmysł obserwacji codzienności i niechęcią do Muńka, którą z nią perwersyjnie dzielę.

Zdecydowanie do polecenia literatura, którą czyta się łatwo, choć nie zawsze przyjemnie ;)

Dotychczas nie wiedziałam, że lubię. Teraz wiem.

Z Manuelą Gretkowską po raz pierwszy spotkałam się przypadkiem, kiedy w moje ręce trafił zbiór felietonów tej pisarki. Zresztą, mówiąc "zbiór felietonów" trochę przesadzam. Należałoby raczej określić rzecz po imieniu: były to wycięte z gazet lub przekserowane felietony, wklejone w zeszyt formatu A4 i opatrzony komentarzami....