Nie ma nic gorszego niż zdradzona kobieta. Taka myśl kołatała mi się po głowie podczas czytania tej książki i towarzyszyła mi od pierwszego rozdziału do ostatniej strony.
Lisa Scottoline miała bardzo dobry pomysł na stworzenie serii, w której główna bohaterka nie zawsze jest główną bohaterką. „Trudna prawda” to trzecia książka tej autorki i po raz trzeci mam do czynienia z Bennie, jednak tylko w pierwszej ta postać jest pierwszoplanowa. W tej historii Bennie jest nadal szefową kancelarii, ale obserwujemy sprawę, która dotyczy jej wspólniczki Marty. Broni ona człowieka oskarżonego o zabójstwo bezdomnego, które to miało być skutkiem obrony koniecznej i do którego oskarżony został zmuszony w trakcie szamotaniny z napastnikiem. Chwilę przed ogłoszeniem przez ławę przysięgłych wyroku klient zwierza się Marcie, że zabójstwo było celowe i że cała rozprawa była farsą. I właściwie dla prawnika nie miałoby to pewnie znaczenia – klient to klient, sprawa to sprawa, grunt to wygrać :) ale tak się składa, że Elliot (nasz oskarżony) był dla Marty ważnym człowiekiem także poza salą sądową i wiązała z nim plany na przyszłość. Rozmowa, którą przeprowadza Elliot z Martą jest otwarciem całej fabuły. Bardzo dobrze napisana scena, która stwarza wiarygodny obraz obojga postaci. Prawniczka stawia sobie za cel ustalenie faktycznego przebiegu feralnego wieczoru i przeprowadzenie prawdziwego procesu.
W książce bardzo podobały mi się kobiece postaci – są dobrze skonstruowane, stanowią silny trzon historii; podoba mi się w nich różnorodność charakterów i to, że jednak potrafią współpracować i stanąć wspólnie do walki. Podobało mi się tempo historii – po raz drugi Lisa Scottoline trzyma od początku do końca i ma się wrażenie, że nasza bohaterka biegnie przez całą książkę, a my razem z nią. Podobają mi się dialogi – są bardzo skrótowe, językowo wręcz męskie, momentami zjadliwe, ale bardzo dobrze podkręcają akcję. Podoba mi się to, że chociaż gatunkowo to thriller sądowy/prawniczy, to nie ma w nim żargonu branżowego, a przynajmniej nie ma go tyle, żeby czytelnik był zmęczony. Oczywiście czasem pojawiają się niuanse, na których autorka potrafi zbudować małą woltę fabularną, ale jest to poprowadzone bardzo łatwym językiem i mimo różnic w prawodawstwie nie mamy wątpliwości, że rozumiemy, w czym tkwi haczyk. Podoba mi się sposób na zbudowanie intrygi – w tej powieści od początku praktycznie wiemy, co się stało i jakie jest rozwiązanie zagadki, a jednak nie wszystko jest tak oczywiste. W miarę poznawania faktów z życia oskarżonego i ofiary widzimy, jak łączą się pewne zdarzenia i prowadzą do finału.
Z moich doświadczeń mogę powiedzieć, że o ironio z każdą kolejną powieścią Scottoline jest coraz lepsza. Potwierdza się to i w tej sytuacji. Nie mam więcej książek tej autorki na swoich półkach, ale jeśli kiedyś wpadnie mi jeszcze coś w ręce, to nie będę miała wątpliwości, że chcę poznać kolejną historię. Całość jest lekka, łatwa i przyjemna – taka, jak amerykańska literatura kryminalna lat 90. – ale to nie zarzut. Takiej literatury potrzebuję. Jeśli szukacie książki na jeden wieczór, na połknięcie i nie analizowanie większej głębi, to ta mieści się w tych kategoriach.

Nie ma nic gorszego niż zdradzona kobieta. Taka myśl kołatała mi się po głowie podczas czytania tej książki i towarzyszyła mi od pierwszego rozdziału do ostatniej strony.
Lisa Scottoline miała bardzo dobry pomysł na stworzenie serii, w której główna bohaterka nie zawsze jest główną bohaterką. „Trudna prawda” to trzecia książka tej autorki i po raz trzeci mam do czynienia z...

Zacznę od tego, że bardzo lubię powieści tej autorki. Jednak "Trudna prawda" do mnie nie przemówiła. Początek (jakieś 80 stron) ledwo przebrnęłam. Dalej poszło już lepiej, akcja przyspieszyła, było napięcie, krew się lała. Kobieca kancelaria adwokacka staje przeciwko swojemu klientowi, który niespodziewanie przyznaje się do zabójstwa. Główna adwokat ze swoimi pomocnicami rozpoczyna własne śledztwo i po morderczej wręcz, przeprowadzonej w okropnej śnieżycy akcji, doprowadza do szczęśliwego zwycięstwa i ujawnienia sprawców.

Zacznę od tego, że bardzo lubię powieści tej autorki. Jednak "Trudna prawda" do mnie nie przemówiła. Początek (jakieś 80 stron) ledwo przebrnęłam. Dalej poszło już lepiej, akcja przyspieszyła, było napięcie, krew się lała. Kobieca kancelaria adwokacka staje przeciwko swojemu klientowi, który niespodziewanie przyznaje się do zabójstwa. Główna adwokat ze swoimi pomocnicami...

Fabuła nie najgorsza aczkolwiek z powodu kilku błędów i wręcz fantastycznych fragmentów jestem zmuszony dac ocenę 5. Osobną sprawą jest opis, który napisała chyba osoba nie czytająca książki bądz też nie przyłożyła zbyt wielu sił aby zrozumieć czytany tekst.

Podaje przykład jednego "fantastycznego" zdania które zagina czasoprzestrzeń (bądz też autorka nie do końca pamiętała co pisała we wcześniejszych rozdziałach):

"... Mary DiNunzio zotała postrzelonan dziś rano przez nieznanego sprawce i w nocy była operowana."

Jak wynika z tego fragmentu najpierw została zoperowana, a dopiero później postrzelona. Istnieje jeszcze podejrzenie, że to błąd w tłumaczeniu co z kolei nie stawia w zbyt dobrym świetle tłumacza jak i wydawnictwa gdyż ktoś takie rzeczy powinien sprawdzać. Podobnych kruczków jest jeszcze conajmniej kilkanaście i dlatego też taką ocenę jestem zmuszony wystawić pomimo iż książke czytało się dość dobrze.

Fabuła nie najgorsza aczkolwiek z powodu kilku błędów i wręcz fantastycznych fragmentów jestem zmuszony dac ocenę 5. Osobną sprawą jest opis, który napisała chyba osoba nie czytająca książki bądz też nie przyłożyła zbyt wielu sił aby zrozumieć czytany tekst.

Podaje przykład jednego "fantastycznego" zdania które zagina czasoprzestrzeń (bądz też autorka nie do końca...

Ilość stron: 440

To pierwsza książka tej autorki jaką przeczytałam. Do lektury zachęcił mnie opis na okładce. Kryminalny wątek bardzo ciekawy, trzyma w napięciu do końca. Twórczość tej autorki można porównać do świetnych kryminałów, które pisze np. Erica Spindler.
Na pewno jeszcze raz sięgnę po książkę Lisy Scottoline.
Polecam każdemu.

Ciekawe cytaty:
„Sami decydujemy o tym, czy jesteśmy niepokonani.” (str 5)
„... nie ma znaczenia, kto śmieje się pierwszy. Ważne jest, kto śmieje się ostatni.” (str 16)
„Walki mogą trwać wiele lat, ale o zwycięstwie decyduje jedna bitwa” (str 25)
„Jak chcę wiedzieć, jaka jest pogoda patrzę przez okno.” (str 377)

Ilość stron: 440

To pierwsza książka tej autorki jaką przeczytałam. Do lektury zachęcił mnie opis na okładce. Kryminalny wątek bardzo ciekawy, trzyma w napięciu do końca. Twórczość tej autorki można porównać do świetnych kryminałów, które pisze np. Erica Spindler.
Na pewno jeszcze raz sięgnę po książkę Lisy Scottoline.
Polecam każdemu.

Ciekawe cytaty:
„Sami decydujemy o...

Nawet ciekawa książka. Okładka "cukierkowata" ale treść nie. Wartka akcja, dobrze się czyta.

Nawet ciekawa książka. Okładka "cukierkowata" ale treść nie. Wartka akcja, dobrze się czyta.

jako ze nie ma półki "zaczęte- odłożone" dodaję na półkę przeczytane chociaż zmęczyłam jedynie kilkadziesiąt stron. Kryminały to jednak nie moja bajka....

jako ze nie ma półki "zaczęte- odłożone" dodaję na półkę przeczytane chociaż zmęczyłam jedynie kilkadziesiąt stron. Kryminały to jednak nie moja bajka....

No tu autorka nie powaliła mnie swoim kunsztem artystycznym. Jakoś dotrwałam do końca ale było ciężko.

No tu autorka nie powaliła mnie swoim kunsztem artystycznym. Jakoś dotrwałam do końca ale było ciężko.

Książka o wiele gorsza od wcześniej przeze mnie przeczytanej pozycji tej autorki "Mów do mnie".

Książka o wiele gorsza od wcześniej przeze mnie przeczytanej pozycji tej autorki "Mów do mnie".