Ciekawy reportaż, ale tylko dla wąskiego grona osób, którzy fascynują się tym krajem, trochę chaotycznie napisany. Autor ukazuje nam Afganistan po obaleniu Talibów. Roger Willemsen udał się do Afganistanu wraz ze swoją znajomą Nadią, Afganką która powraca do kraju, „wyzwolonego” przez USA. Pokazuje nam kraj, w którym od ponad 20 lat toczą się wojny. Autor rozmawia z ludźmi, którzy są zmęczeni ciągłymi konfliktami, nie znają życia poza wojną. Nie potrafią cieszyć się wolnością, gdyż zbyt często byli zdradzani i oszukiwani. W kraju raczkuje demokracja, kobiety coraz śmielej biorą udział w życiu publicznym, rząd walczy z analfabetyzmem, ale minie jeszcze wiele lat zanim Afganistan stanie się krajem w pełni demokratycznym.

Ciekawy reportaż, ale tylko dla wąskiego grona osób, którzy fascynują się tym krajem, trochę chaotycznie napisany. Autor ukazuje nam Afganistan po obaleniu Talibów. Roger Willemsen udał się do Afganistanu wraz ze swoją znajomą Nadią, Afganką która powraca do kraju, „wyzwolonego” przez USA. Pokazuje nam kraj, w którym od ponad 20 lat toczą się wojny. Autor rozmawia z...

Temat, który bardzo mnie interesuje - Afganistan. Jednak książka napisana takim językiem, który odpycha. Ciężko się czyta. Czytając robiłem przerwę co kilka stron, i gdy skończyłem czytać odetchnąłem z ulgą, że to już koniec.

Temat, który bardzo mnie interesuje - Afganistan. Jednak książka napisana takim językiem, który odpycha. Ciężko się czyta. Czytając robiłem przerwę co kilka stron, i gdy skończyłem czytać odetchnąłem z ulgą, że to już koniec.

Przyznam szczerze, że ostatnio mam bardzo dobrą passę w wyborze książek. Jakiś czas temu mogliście przeczytać moją recenzję świetnej „Kawiarenki w Kabulu” oraz jeszcze lepszego reportażu „Zbawcy mórz”. Tym razem w moje ręce wpadł kolejny reportaż, traktujący o egzotycznym i mało nam znanym kraju jakim jest Afganistan. Autor, Roger Willemsen to niemiecki pisarz, eseista i prezenter telewizyjny. W swoim życiu imał się różnych profesji, był stróżem nocnym, przewodnikiem turystycznym, tłumaczem, krytykiem literatury, korespondentem prasowym w Londynie.

W tytułową podróż autor wyrusza wraz z zaprzyjaźnioną Afganką Nadią, która po wielu latach życia na emigracji powraca do wyniszczonej wojną ojczyzny. Wraz z przewodnikiem wędrują od Kabulu po Kunduz, rodzinne miasto Nadii. Odwiedzają miejscowe fabryki, tętniące życiem bazary i wypełnione po brzegi szkoły. Są obserwatorami i uczestnikami rodzinnych uroczystości i spotkań wiejskiej ludności. W swojej podróży docierają do zaminowanej przełęczy Salang oraz mitycznej rzeki Oksus na granicy z Tadżykistanem, Turkmenistanem i Uzbekistanem.

Jako naoczny świadek, autor ukazuje obraz kraju wyniszczonego wojną, kraju, który stawia pierwsze kroki w walce o lepsze jutro. Przeprowadza liczne rozmowy, próbuje zrozumieć z różnej perspektywy sytuację życiową oraz poglądy polityczne mieszkańców. Rozmawia z żołnierzami frontowymi, generałami, szmuglerami. Na swoje drodze spotyka nomadów oraz miejscowych mędrców. Przedstawia przerażający obraz stolicy kraju: „Miasto wśród kurzu, zasypane drobnym piaskiem, z unoszącym się wokół smogiem, przesiąknięte spalinami, udręczone i pękające w szwach. To miasto wymyślone dla niespełna miliona mieszkańców daje dziś schronienie czterem milionom, nie ma w nim kanalizacji, tylko zamulone rowy ściekowe, które latem straszliwie cuchną, stały dostęp do energii elektrycznej ma tylko jedna czwarta miasta, poza tym prąd pochodzi z generatorów i jego dopływ jest stale przerywany, podobnie jak odbiór telewizji. Mieszkańcom zagrażają: epidemie cholery i trzęsienia ziemi, samobójstwa, wypadki, ostrzał ze strony wroga, ataki Talibów i wciąż odradzające się konflikty między bandami i grupami etnicznymi”.

Zwraca uwagę na piętno jakie odcisnęła na mieszkańcach trwająca długie lata wojna. Wielu z nich urodziło się i wychowało w tych strasznych czasach, nie wiedząc czym jest pokój. Tym trudniej jest im się odnaleźć w nowej sytuacji. „Dzieci na ulicy tarzają się w kurzu, mają sztywne, nastroszone włosy, każdy kosmyk poszarzały od kurzu w inny sposób, w rękach sandały, nadgryzione placki, puste kanistry. Takich twarzy dzieci jak te jeszcze nigdy nie widziałem, są zarazem dziecięce, w swym porywczym temperamencie nieustannie wyrażają zachwyt, i stare, z podkrążonymi oczami i głębokimi zmarszczkami wokół oczu i ust. Stare kobiety w dziecięcych ciałach, z brwiami pomalowanymi kurzem. Na powierzchni ponad jednego kilometra kwadratowego rzucają się na każdego obcego, ze skrzynką z przyborami do czyszczenia butów(…) Mają może po osiem lat, często są jeszcze młodsze, ale znają się na współczuciu, na rzemiośle szewskim i na sztuce przetrwania”. Na ulicach wciąż znajdują się porzucone radzieckie i amerykańskie czołgi, które stanowią nie lada gratkę dla bezdomnych oraz drobnych złodziei, wciąż przypominają o rozgrywającym się niedawno koszmarze.

„Podróż do Afganistanu” to według mnie bardzo dobry reportaż, ale nie tylko. Jest to także pisana bogatym językiem literacka rozprawa o istocie podróżowania. Polecam zainteresowanym tematem.

http://pozeracz-slow.blogspot.com/2013/08/podroz-do-afganistanu-roger-willemsen.html

Przyznam szczerze, że ostatnio mam bardzo dobrą passę w wyborze książek. Jakiś czas temu mogliście przeczytać moją recenzję świetnej „Kawiarenki w Kabulu” oraz jeszcze lepszego reportażu „Zbawcy mórz”. Tym razem w moje ręce wpadł kolejny reportaż, traktujący o egzotycznym i mało nam znanym kraju jakim jest Afganistan. Autor, Roger Willemsen to niemiecki pisarz, eseista i...

Od kiedy pamietam Afganistan jawił mi się jako kraj egzotyczny, piękny, ciekawy, surowy, trudny. Te mgliste wyobrażenia potwierdzały się z czasem i przeczytanymi książkami.
Podziwiam Afgańczyków za ich wole przetrwania, za nie poddanie się ani Anglikom ani Rosjanom ani Amerykanom. Wydaje mi się, że najgorzej poradzili sobie nie z zagrożeniem z zewnątrz, lecz z terrorem wewnątrz - z talibami.
Książka ciekawa, momentami bardzo ciekawa, wciąga, pokazuje Afganistan z różnych stron. Autor opisuje, nie komentuje - wysoko cenie sobie takie reportaże.

Od kiedy pamietam Afganistan jawił mi się jako kraj egzotyczny, piękny, ciekawy, surowy, trudny. Te mgliste wyobrażenia potwierdzały się z czasem i przeczytanymi książkami.
Podziwiam Afgańczyków za ich wole przetrwania, za nie poddanie się ani Anglikom ani Rosjanom ani Amerykanom. Wydaje mi się, że najgorzej poradzili sobie nie z zagrożeniem z zewnątrz, lecz z terrorem...

Afganistan. Co takiego jest w tym kraju, że budzi tak wielkie zainteresowanie, zwłaszcza na zachód od swoich granic? Egzotyczne tradycje, zupełnie inna kultura. Odziani w bajecznie kolorowe stroje ludzie, zwłaszcza dzieci, obok obleczonych w burki kobiet. Surowy krajobraz nie pozbawiony poruszającego do głębi piękna. A przy tym koszmar wojny, niekończące się konflikty. Wewnętrzne i zewnętrzne, rozrywające kraj i ludzi na strzępki, jak gdyby każdy chciał mieć dla siebie cząstkę Afganistanu. W ostatnim czasie ukazało się sporo książek, polskich oraz tłumaczonych, na temat tego kraju, a ja zachłannie zaglądam do wszystkiego, co wpadnie mi w ręce. Ostatnio skończyłam „Podróż do Afganistanu” Rogera Willemsena, niewielką objętościowo książkę, którą pochłania się natychmiastowo po przeczytaniu pierwszych kilku fragmentów.

Roger Willemsen to Niemiec, ponoć osoba wybitna i znana w tamtejszych mediach. Jak podaje nota z tyłu książki, ukończył germanistykę, filozofię i historię sztuki, a zajmował się wieloma rzeczami, od bycia tłumaczem, przez przewodnika turystycznego, a na korespondencie prasowym w Londynie kończąc. Ciekawie więc było spojrzeć na Afganistan jego oczami. Willemsen pojechał tam z przyjaciółką afgańskiego pochodzenia, Nadią, która wracała do wyniszczonej wojną ojczyzny z wieloma pomysłami na poprawę i odnowę. Razem wędrowali od Kabulu do Kunduzu, obserwując życie ludzi, uczących się na nowo żyć w pokoju, choć i pokój niejednokrotnie może wydawać się tutaj pojęciem względnym. Autor rozmawiał z wieloma ludźmi z różnych warstw społecznych i choć nie miał właściwie wstępu do świata kobiet, obecność Nadii pozwoliła mu trochę z tego świata zobaczyć.

Na książkę składają się obrazki z dzisiejszego Afganistanu, niby pocztówki z podróży, składające się w jeden obraz kraju. Willemsen porusza kwestie znane komuś interesującemu się choć trochę Afganistanem, ale często patrzy na nie z zupełnie nowej strony. Stara się nie komentować zaistniałych wydarzeń, jest raczej obserwatorem, choć czasem bywa także inicjatorem – gdy razem z kilkorgiem innych Afgańczyków przygotowuje pokaz filmowy tylko dla kobiet w dawno nie odwiedzanym kinie. Niekiedy zwięzłe notatki, spostrzeżenia i widoczki z afgańskich ulic i stepów, choć opisane oszczędnie i bez emocji, poruszają wielkim ładunkiem uczuć i przemyśleń, zdradzając wrażliwość autora. A przy tym wiele w książce ciekawostek, jak choćby fragment o żeńskiej drużynie piłki nożnej. To przedziwne, jak wielkie wrażenie może wywrzeć czyjeś dążenie do normalności, walka o rzeczy pozornie nieistotne, nie zwracające na siebie uwagi w świecie takim, jak nasz.

„Podróż do Afganistanu” czyta się szybko, a lektura sprawia dużo przyjemności. Wiele spostrzeżeń skłania do refleksji, wzrusza i zasmuca. Do mnie sposób Willemsena zdecydowanie trafił, więc polecam jego książkę wszystkim zainteresowanym tą częścią świata.

Afganistan. Co takiego jest w tym kraju, że budzi tak wielkie zainteresowanie, zwłaszcza na zachód od swoich granic? Egzotyczne tradycje, zupełnie inna kultura. Odziani w bajecznie kolorowe stroje ludzie, zwłaszcza dzieci, obok obleczonych w burki kobiet. Surowy krajobraz nie pozbawiony poruszającego do głębi piękna. A przy tym koszmar wojny, niekończące się konflikty....

Moim zdaniem książka nie jest zbyt dobra. Może ipokazuje Afganistan i jego problemy z różnych perspektyw ale napisana jest w sposób który nie umie wciągnąć czytlenika, a przynajmniej mnie. Czyta się ją ciężko.

Moim zdaniem książka nie jest zbyt dobra. Może ipokazuje Afganistan i jego problemy z różnych perspektyw ale napisana jest w sposób który nie umie wciągnąć czytlenika, a przynajmniej mnie. Czyta się ją ciężko.

Przejmujący opis krajobrazu po wojnie.

Przejmujący opis krajobrazu po wojnie.