Nie mogę sobie wybaczyć tego, że tak późno sięgnęłam po Władcę Lewawu. Teraz, kiedy wyrosłam z tego dzieła, nie mogę powiedzieć, że jestem zachwycona. Dorota Terakowska słynie ze swoich dzieł w całej Polsce. Pytanie: Czym sobie zasłużyła na sławę? Oryginalnością i pomysłowością. Niewielu ludzi potrafi stworzyć tak zarysowaną fabułę, a zarazem nie powielać schematów.

Pani Terakowskiej się to zawsze udaje.

Na blogu pojawiły się trzy recenzje jej książek i wszystkie pozytywne. Czy więc aby na pewno nie warto się jej twórczością zainteresować?

O tym, że istnieje taka powieść jak Władca Lewawu wiedziałam od dawna. Nie raz mijałam ją na półkach w szkolnej bibliotece i nie raz miałam ochotę ją wypożyczyć. Pewnego razu nawet mi się udało. Jednak przygaszona początkiem, czytałam dość topornie, a że jak zawsze wypożyczyłam pod koniec roku, zmuszona byłam oddać. Żałowałam, bo jednak część tej książki za sobą miałam…

No, ale kiedy tylko znowu dojrzałam ją w buszu innych książek, postanowiłam spróbować raz jeszcze. Sam opis na tyle okładki wcale nie pomógł mi się zmotywować do czytania. To wszystko wydało mi się takie dziecinne i… wprawdzie takie było. Ta cała historia z Lewawem, z zaginionymi rodzicami, Allanami czy w końcu straszydłem z Lewawu wcale mnie nie urzekła. Zwalam to wszystko na wiek, ponieważ wydaje mi się, że autorka chciała stworzyć baśniową krainę, w której dzieci będą mogły się zatracić i nauczyć przełamywać lęki. Mądra myśl, którą autorka przekazuje w tej książce, brzmi: W jedności siła. Pomaga ono nie tylko Bartkowi, głównemu bohaterowi, ale i mieszkańcom Wokarka, zastraszanym przez potwora.

Co mogę powiedzieć o fabule? Tak, z pewnością oryginalna. Ciekawa również, jednak mi zabrakło tego czegoś, czego od książek wymagam. Nie elementu zaskoczenia. On był. Właściwie dużo. Sama kraina, która jest równoległa do naszej, stanowi nowość dla młodszych czytelników.

Mimo takiej mało przychylnej opinii w kierunku Władcy Lewawu, w książce nie pasowała mi jedynie fabuła i dziwny początek. To wszystko. No, i najgorsze chyba było dla mnie, to wszystko opisywane jest z perspektywy osoby trzeciej, a tego nie lubię. Chociaż trzeba zauważyć, że NIE wszystko pisany było przez kobietę, która poznała Bartka. Wszak nie chodziła z chłopcem do Lewawu.

Na pewno zachęcam do przeczytania tej książki dzieci młodsze, najlepiej z podstawówki, a starsi… to już na własną odpowiedzialność.

Nie mogę sobie wybaczyć tego, że tak późno sięgnęłam po Władcę Lewawu. Teraz, kiedy wyrosłam z tego dzieła, nie mogę powiedzieć, że jestem zachwycona. Dorota Terakowska słynie ze swoich dzieł w całej Polsce. Pytanie: Czym sobie zasłużyła na sławę? Oryginalnością i pomysłowością. Niewielu ludzi potrafi stworzyć tak zarysowaną fabułę, a zarazem nie powielać schematów.

Pani...