"Leżałem na kanapie i paliłem. Czy zamyśliłem się bardzo, czy też opierałem senności, nie wiem, wtem nagle mignął mi obnażony niewieści łokieć wytwornej arystokratycznej ręki. Mimo woli zacząłem przypatrywać się widziadłu. Pokazało się ramię, szyja i wreszcie cały obraz pięknej kobiety w stroju balowym, jak gdyby prosząco wpatrzonej we mnie smutnymi oczyma. Przywidzenie znikło, ale nie mogłem już uwolnić się od tego wrażenia, prześladowało mnie we dnie i w nocy i żeby uwolnić się od niego, musiałem dlań szukać wcielenia. Oto początek" - i oto także cytat z biografii ojca Anny Kareniny - Lwa Tołstoja.

Wspaniały opis genezy tej frapującej powieści.
Anna... jest powieścią przede wszystkim o miłości. Jest tu miłość toksyczna - związek Wrońskiego i Anny, który doprowadza to tragicznego finału, a wcześniej do zniszczenia psychiki kobiety, która dała się opętać uczuciu, obserwujemy też miłość Kitty i Lewina - sielanka, jednak nie idealna. Jest też Stiwa Obłoński, który niby kochał żonę, ale wciąż ją zdradzał, za to Księżna czuła jak płomień jej miłości wygasa. Widzimy też stosunek Anny i Dolly do dzieci.
Autor skupia się na miłości Anny, bo to ona jest najtragiczniejsza. Tytułowa bohaterka oskarżona przez cały świat, jest jakoby rozgrzeszona przez Tołstoja, który delikatnie wskazuje system i jej otoczenie za winnych całej tragedii.

Powieść trzeba czytać powoli zastanawiając się nad losem Anny i jakoby ją smakować - mam jeszcze w pamięci przepiękne fragmenty opisujące sianokosy, ślub... O tak, Tołstoj może nas nie raz wprawić w zachwyt.

"Leżałem na kanapie i paliłem. Czy zamyśliłem się bardzo, czy też opierałem senności, nie wiem, wtem nagle mignął mi obnażony niewieści łokieć wytwornej arystokratycznej ręki. Mimo woli zacząłem przypatrywać się widziadłu. Pokazało się ramię, szyja i wreszcie cały obraz pięknej kobiety w stroju balowym, jak gdyby prosząco wpatrzonej we mnie smutnymi oczyma. Przywidzenie...