Przed laty czytałam tę powieść, widziałam później dwie różne ekranizacje, obecnie wysłuchałam audiobooka i za każdym razem moja reakcja jest identyczna: ogromne rozdrażnienie. Nie spotkałam jeszcze w literaturze bohaterki równie denerwującej jak Emma Woodhouse. Zarozumiała, wypieszczona panna w dobrego domu, amatorsko i nieodpowiedzialnie bawiąca się w swatkę dla swej niżej urodzonej "podopiecznej" Harriet Smith, poczyna sobie w sprawach cudzych uczuć niczym słoń w składzie porcelany, w efekcie wyrządzając tylko krzywdę nieszczęsnej protegowanej i sprawiając jej ból. Co gorsza, nie raczy uczyć się na własnych błędach, bo uważa się za lepiej zorientowaną, i zamiast w pokorze zaniechać swej "dobroczynności", intryguje nadal, w wyniku czego kolejne rozczarowania i ciosy spadają na biedną, skromną i prostoduszną Harriet.

Pycha, zadufanie i egoizm Emmy dochodzą do głosu szczególnie wtedy, gdy urażona zostaje jej miłość własna i zagrożone są jej osobiste uczucia oraz marzenia matrymonialne. Wówczas nagle ulubiona towarzyszka, którą dotychczas starała się za wszelką cenę awansować społecznie poprzez swaty z kimś z wyższego stanu, w jej oczach wydaje się prostą, głupią dziewczyną, na tyle zuchwałą i bezczelną, by marzyć o związku z mężczyzną wysoko urodzonym!

Doprawdy, Emma to wyjątkowo antypatyczna, zapatrzona w siebie, pusta, zarozumiała i protekcjonalna postać. Nie czuję do niej najmniejszej sympatii i jest dla mnie nie do pojęcia, że autorka, choć nie raz wytykała w swych utworach wielkopańskie uprzedzenia, butę i wyniosłość, zamyka jej historię szczęśliwie, zamiast przykładnie ukarać za pyszałkowatość. Widocznie happy end miał dla niej większą wartość od jakiejś społecznej misji pisarskiej. I za to mam do Jane Austen wielki żal.

Na moją ocenę ma też wpływ interpretacja Magdaleny Woźniak. Choć dźwięczny, młody głos pasuje do tytułowej bohaterki, jak również stylu samej Austen, to jednak w chwilach, gdy niektórym postaciom czytająca nadawała karykaturalny rys, stawał się on denerwująco piskliwy i przesadnie groteskowy. Irytowała mnie też nieco drewniana intonacja i zdarzające się od czasu do czasu błędy w akcentowaniu wyrazów w zdaniach, co nadawało frazom dosyć dziwaczne znaczenie.

Przed laty czytałam tę powieść, widziałam później dwie różne ekranizacje, obecnie wysłuchałam audiobooka i za każdym razem moja reakcja jest identyczna: ogromne rozdrażnienie. Nie spotkałam jeszcze w literaturze bohaterki równie denerwującej jak Emma Woodhouse. Zarozumiała, wypieszczona panna w dobrego domu, amatorsko i nieodpowiedzialnie bawiąca się w swatkę dla swej niżej...