Bardzo lubię groteskowo-ironiczny styl Nothomb .Odnajduje w tych absurdalnych sytuacjach wiele błyskotliwej spostrzegawczości i adekwatności życiowej. "Tak wyszło " to potwierdza- pod irracjonalnymi sytuacjami kryje się wiele pytań : jak zareagujemy w sytuacjach, które stworzą nowe możliwości ? , jak dalece umiemy być innym sobą?, jak interpretujemy przypadki? i kim właściwie chcielibyśmy być?. Rozczarowało mnie natomiast zakończenie- widocznie zabrakło autorce lepszego pomysłu- i to obniża ocenę.

Bardzo lubię groteskowo-ironiczny styl Nothomb .Odnajduje w tych absurdalnych sytuacjach wiele błyskotliwej spostrzegawczości i adekwatności życiowej. "Tak wyszło " to potwierdza- pod irracjonalnymi sytuacjami kryje się wiele pytań : jak zareagujemy w sytuacjach, które stworzą nowe możliwości ? , jak dalece umiemy być innym sobą?, jak interpretujemy przypadki? i kim...

Wyobraźnia Nothomb jest trudna do przewidzenia. Każda kolejna historia jest jak sen. Z tą różnicą, że pamiętamy każdy jego refleks, każdy błysk geniuszu francuskiej pisarki. W tym przypadku pewien jegomość wykręca numer na telefonie i... umiera. Potem jest tylko ciekawiej.

Wyobraźnia Nothomb jest trudna do przewidzenia. Każda kolejna historia jest jak sen. Z tą różnicą, że pamiętamy każdy jego refleks, każdy błysk geniuszu francuskiej pisarki. W tym przypadku pewien jegomość wykręca numer na telefonie i... umiera. Potem jest tylko ciekawiej.

Zacznę od tego, że to już 4 powieść pani Nothomb, którą przeczytałam. Myślę, że już powoli wyczuwam jej styl pisania, który jest bardzo prosty w odbiorze. Ta książka też taka była. Bardzo szybka i lekka, bez jakichś większych zagadek tak naprawdę. A pozory przecież mówią inaczej...

Bohaterów nie ma zbyt wielu.. Ale ich kreacja jest dość ciekawa. Żaden z nich jakoś specjalnie nie irytuje, ale też nie zachwyca. Są zwyczajni. Tak naprawdę większość książki opiera się na pogłębianiu relacji pomiędzy Olafem/Baptistem i jego "żoną".

Co mnie zawiodło to niewykorzystany potencjał. Z tego mógł wyjść bardzo ciekawy thriller/kryminał, ale niestety coś się zepsuło. W moim odczuciu pani Nothomb nie dokończyła najważniejszego i najciekawszego wątku! Skończyłam czytać z niesmakiem, gdyż oczekiwałam jakiegoś większego zwrotu akcji. A tu tylko obeszłam się smakiem.. Dostałam za to jakąś lekko psychologiczną obyczajówkę. Według mnie można się doszukać tam różnych ciekawych motywów.

Jednakże patrząc na całokształt nie było to takie tragiczne. Czerpałam przyjemność, czytając tę książkę, aczkolwiek mnie ona nie zachwyciła tak jak na przykład "Z pokorą i uniżeniem".

Zacznę od tego, że to już 4 powieść pani Nothomb, którą przeczytałam. Myślę, że już powoli wyczuwam jej styl pisania, który jest bardzo prosty w odbiorze. Ta książka też taka była. Bardzo szybka i lekka, bez jakichś większych zagadek tak naprawdę. A pozory przecież mówią inaczej...

Bohaterów nie ma zbyt wielu.. Ale ich kreacja jest dość ciekawa. Żaden z nich jakoś...

Podobnie jak większość innych opowieści, które snuje Nothomb - wciąga. Nie brak lekko kontrowersyjnych, przewrotnie zabawnych i całkowicie absurdalnych dialogów, czego przykład stanowi chociażby sam początek.
Niby dziwacznie, ekscentrycznie, nieco bajkowo, a nieco groteskowo, ale brakuje mi tutaj tego przemycanego chyłkiem specyficznego tragizmu i patetycznej nutki.
Bohaterowie znajdują się w stanie zawieszenia, a wszystko ma swój koniec - ale tym razem autorka obeszła się z nimi wyjątkowo łagodnie. I po raz kolejny pojawia się chwyt psychologiczny - to, czego nie wiemy, pozostaje takim ciastkiem zza szybki, zamierzony brak kilku szczegółów sprawia, że czytelnik akurat o nich chciałby się dowiedzieć prawdy.

Podobnie jak większość innych opowieści, które snuje Nothomb - wciąga. Nie brak lekko kontrowersyjnych, przewrotnie zabawnych i całkowicie absurdalnych dialogów, czego przykład stanowi chociażby sam początek.
Niby dziwacznie, ekscentrycznie, nieco bajkowo, a nieco groteskowo, ale brakuje mi tutaj tego przemycanego chyłkiem specyficznego tragizmu i patetycznej nutki....

Baptiste ma 39 lat i prowadzi spokojne życie urzędnika. Pewnego dnia wpuszcza do domu przypadkowego gościa, potrzebującego skorzystać z telefonu. Mężczyzna wybiera numer po czym dostaje zawału i umiera na miejscu. Po pierwszym szoku, w Babtista wstępuje jakieś licho i po obejrzeniu dokumentów zmarłego, postanawia wyjść po prostu z domu i wejść w rolę biedaka, którego zostawił u siebie na dywanie. Jedzie pod dom Olafa Sildura i wchodzi do środka. Książeczka jest na tyle cieniutka, że jeśli napisze więcej to zbliżę się niebezpiecznie do końca opowieści.
To moje drugie spotkanie z Amélie Nothomb. Na razie jest dziwnie i nie mogę rozgryźć tej autorki. Po raz drugi jestem zachwycona początkiem opowieści i niestety po raz drugi rozczarowana jej końcem. Historia „Tak wyszło” jest nieprawdopodobna a morał z niej płynący - tak oczywisty, że aż zęby zgrzytają. Na szczęście autorka ma lekkie pióro i czyta się to bardzo przyjemnie a co ważniejsze – ciekawość zżera „co jest na następnej stronie?”.

Baptiste ma 39 lat i prowadzi spokojne życie urzędnika. Pewnego dnia wpuszcza do domu przypadkowego gościa, potrzebującego skorzystać z telefonu. Mężczyzna wybiera numer po czym dostaje zawału i umiera na miejscu. Po pierwszym szoku, w Babtista wstępuje jakieś licho i po obejrzeniu dokumentów zmarłego, postanawia wyjść po prostu z domu i wejść w rolę biedaka, którego...

Historia wręcz nieprawdopodobna. Może wydarzyć się tylko w książkach i filmach... Zbyt piękne, by było prawdziwe. Moim zdaniem.
Ukazuje jednak to, o czym możliwe, że każdy marzy. Życie w szczęściu, dostatku, bogactwie. Ale czy to daje prawdziwą satysfakcję? Być może. Ale na krótką chwilę, jak w przypadku bohatera książki. Prawdziwe szczęście nie jest związane z tym co materialne.
Czyta się przyjemnie, szybko. Książka na jedno połknięcie:)

Historia wręcz nieprawdopodobna. Może wydarzyć się tylko w książkach i filmach... Zbyt piękne, by było prawdziwe. Moim zdaniem.
Ukazuje jednak to, o czym możliwe, że każdy marzy. Życie w szczęściu, dostatku, bogactwie. Ale czy to daje prawdziwą satysfakcję? Być może. Ale na krótką chwilę, jak w przypadku bohatera książki. Prawdziwe szczęście nie jest związane z tym co...

Zdecydowanie najsłabsza z wydanych po polsku książek Amélie.
Czekam na następną, lepszą.

Zdecydowanie najsłabsza z wydanych po polsku książek Amélie.
Czekam na następną, lepszą.

Książka w sam raz na chwilę przerwy, gdyż czyta się ją bardzo szybko. Spodziewałam się po Amelii Nothomb historii bardziej realnej, mniej naciąganej. "Tak wyszło" szybko pójdzie w zapomnienie.

Książka w sam raz na chwilę przerwy, gdyż czyta się ją bardzo szybko. Spodziewałam się po Amelii Nothomb historii bardziej realnej, mniej naciąganej. "Tak wyszło" szybko pójdzie w zapomnienie.

Świetna historia, ale zakończenie rozczarowuje.

Świetna historia, ale zakończenie rozczarowuje.