Funeralno-wspomnieniowa enerdowszczyzna, całkiem przyjemna od pewnego momentu, zwłaszcza jeśli część historyjek nałoży się na własne echa i widma czytelnika. Ci, którzy uczęszczali do przedszkola w demoludzie, powinni liczyć na to, że w którymś momencie „to coś” zaskoczy; pozostali – mogą tego nie doświadczyć i do ostatniej strony. Na początku zarówno owi ci, jak i pozostali, mają jednak pod górkę, gdyż dość długo nie wiadomo, czego się po książce właściwie spodziewać. Nie wiadomo tak przez pierwszy rozdział, drugi... Zwłaszcza że okładka pisze, jakoby była to książka pełna humoru, a to nie humor, tylko kapitulacja, no chyba że ktoś, nie bacząc na nastrój i motywy, dostrzeże humor w samym akcie malowania trumny w wieżowce, słoneczniki i słonie.

Co do humoru zaś, to najzabawniejsze moim zdaniem są literówki, a ich ilość i rozmaitość jest doprawdy godna kompleksowego usystematyzowania. Znajdzie się tu błędy i żenujące, i sympatyczne, niechlujne i rozbrajające, sztampowe i oryginalne. Są „antybotyki”, jest „wystraczająco”, są „wiaty”, które miały wytrzymać te kilka metrów do kościoła, jest urokliwy wyraz – mam nadzieję, że nie pomylę się przy przepisywaniu – „piąniędze”... Raz byłem nawet blisko sformułowania tezy, że dla samych literówek warto, ale kiedy coś spadło „na odłogę”, poczułem przesyt, a przy „kolażówce” postanowiłem, że już przemilczę wszystkie następne, bo znów zamiast opinii wyjdzie mi errata.

Funeralno-wspomnieniowa enerdowszczyzna, całkiem przyjemna od pewnego momentu, zwłaszcza jeśli część historyjek nałoży się na własne echa i widma czytelnika. Ci, którzy uczęszczali do przedszkola w demoludzie, powinni liczyć na to, że w którymś momencie „to coś” zaskoczy; pozostali – mogą tego nie doświadczyć i do ostatniej strony. Na początku zarówno owi ci, jak i...