Przeważnie piszę opinie o książkach po to, aby ten kto ich nie przeczytał miał jakieś pojęcie, jak ja odbieram daną powieść, co do mnie przemawia, a co nie lub po to, by po jej przeczytaniu można było odnieść swoje wrażenia do wrażeń kogoś jeszcze, porównać je. Wszak ile ludzi, tyle gustów. Jednak napisanie o "Księciu przypływów" nie jest łatwe, jest bardzo trudne, gdyż dla mnie osobiście ta książka jest arcydziełem, czytałam ją kilka razy, za każdym razem uderzała we mnie niesamowitość opisów, fabuła, która bawi do łez, bezgranicznie wzrusza,która wywołuje złość, a jednocześnie uczy. Uczy tego, że nic nie jest jednoznaczne, nawet nienawiść, że najgorsze krzywdy można wybaczyć , gdy się kogoś kocha oraz że gdy dorastamy przychodzi zrozumienie wielu aspektów życia. Napisać, że powieść pokazuje jak ważna jest rodzina jest nieporozumieniem. Pokazuje bowiem jak ważne i wartościowe są więzi między ludźmi, nie tylko członkami rodziny, ale także przyjaciółmi czy "obcymi". Jest to opowieść o dzieciństwie, o dorastaniu, jest to przede wszystkim studium psychiki dorosłych ludzi, których naznaczyło cierpienie lat młodości. Kończąc jest to epopeja o zrozumieniu samego siebie, o szeroko rozumianym wybaczeniu. Język poniekąd Zafonowski, nie przenosi nas do Barcelony, lecz do miasteczka Colleton w stanie Karolina Południowa. Historia dorastania trójki dzieci przypomina opowieści Marka Twaina. Dalej jest tylko lepiej, bo opowieść o dorosłości jest na wskroś Conroyowska. Polecam, zawsze i każdemu.

Przeważnie piszę opinie o książkach po to, aby ten kto ich nie przeczytał miał jakieś pojęcie, jak ja odbieram daną powieść, co do mnie przemawia, a co nie lub po to, by po jej przeczytaniu można było odnieść swoje wrażenia do wrażeń kogoś jeszcze, porównać je. Wszak ile ludzi, tyle gustów. Jednak napisanie o "Księciu przypływów" nie jest łatwe, jest bardzo trudne, gdyż dla...