Wysłuchałam „Spowiedzi dziecięcia wieku” i nie wiem, jak mam ocenić ten utwór. Interpretacja Wiktora Korzeniewskiego jest świetna i bardzo ułatwiła mi przebrnięcie przez historię Oktawa. Jeśli patrzyłabym na ten utwór de Musset’a tylko w kontekście powieści romantycznej, mogłabym się po prostu zachwycić tą historią, która jest doskonałym portretem pewnej postawy życiowej i stanów psychologicznych nadwrażliwego młodzieńca w określonych realiach historycznych, jak również doskonale oddaje zależności międzyludzkie ówczesnej epoki. Na uwagę zasługują także spostrzeżenia pisarza na temat sposobu postępowania ludzi w tamtym okresie i komentarze do zagadnień filozoficzno-społecznych. Niestety, nie umiem do końca włączyć obiektywnego postrzegania tego utworu.

W liceum bardzo lubiłam epokę romantyzmu, bo była taka nieskomplikowana. Nie było problemu z napisaniem wypracowania, bo rozterki romantyków kręciły się wokół „Weltschmerz” i miłości. W przypadku polskiego romantyzmu wystarczyło do tego dodać tragiczną sytuację kraju – no po prostu tego nie dało się skopać. Jednak już wtedy męczyła mnie konstrukcja psychiczna bohatera romantycznego i jestem głęboko wdzięczna losowi, że to jednak Werter a nie Oktaw był lekturowym przedstawicielem epoki.

W pewnym sensie Oktaw jest bardziej prawdziwy niż Werter. Jest w nim więcej namiętności i miłość jest dla niego ważna także w wymiarze fizycznym. Jednak trudno mi zrozumieć przedstawione przez autora jego zachowania. Oczywiście, złamane serce, urażana miłość własna i zraniona duma są w jakimś sensie uzasadnieniem poczynań Oktawa. Można się nawet pokusić o rozpoznanie pewnych symptomów depresji u młodzieńca. Ale te wszystkie huśtawki nastrojów i emocjonalne tornada jakie potrafił uskutecznić w czasie związku z Brygidą sprawiały, że w mojej głowie pojawiały się komentarz: „To nie żadna choroba wieku, po prostu jesteś popapranym psychopatą”. A skoro o Brygidzie wspomniałam - takich Brygid niestety znam na pęczki i wysłuchując ich życiowych historii mogę tylko strzelić sobie samej w stopę stwierdzaniem, że baby to są jednak czasami porażająco głupie.

Ostatecznie z jednej strony jestem pod wrażeniem utworu de Musset’a, jego zamiłowania do rozgrzebywania trudnych emocji, jego czasami okrutnej szczerości w ocenie zachowań opisywanych przez niego bohaterów i odwagi w formułowaniu dość kontrowersyjnych wniosków na temat kondycji człowieka. Z drugiej strony straszliwie mnie to wszystko wymęczyło, a słuchając w kółko jak Oktaw siedzi i myśli, albo spaceruje i myśli, albo spotyka się z przyjaciółmi i myśli, doszłam do wniosku, że myślenie dobra rzecz, ale ciężka, fizyczna praca jest po prostu niedocenioną metodą terapeutyczną w przypadku rozchwiania emocjonalnego, którego przyczyną jest nadmiar wolnego czasu i brak realnych problemów.

Mimo wszystko Oktaw w tej dogłębnej i bezwzględnej analizie siebie samego nie jest typowym bohaterem romantycznym - daje nadzieję na opamiętanie. I chwała mu za to.

Wysłuchałam „Spowiedzi dziecięcia wieku” i nie wiem, jak mam ocenić ten utwór. Interpretacja Wiktora Korzeniewskiego jest świetna i bardzo ułatwiła mi przebrnięcie przez historię Oktawa. Jeśli patrzyłabym na ten utwór de Musset’a tylko w kontekście powieści romantycznej, mogłabym się po prostu zachwycić tą historią, która jest doskonałym portretem pewnej postawy życiowej i...