Nie czytałam pierwszej części, ale ta książka zachęciła mnie żeby zapoznać się z resztą sagi.
Książka pisana jest z perspektywy kilkuletniego dziecka, więc na pewno dzieciom się spodoba. Ale według mnie i dorosły czytelnik może z niej coś wynieść. Czyta się ją szybko, jest bardzo lekka, utrzymana w większości w zabawnym tonie (głównie poprzez sposób narracji),porusza jednak ważne tematy. Ciekawa o tyle, że mało mówi się o losach Polaków w Afryce - w Polsce nacisk kładzie się na inne fragmenty naszej historii.

Nie czytałam pierwszej części, ale ta książka zachęciła mnie żeby zapoznać się z resztą sagi.
Książka pisana jest z perspektywy kilkuletniego dziecka, więc na pewno dzieciom się spodoba. Ale według mnie i dorosły czytelnik może z niej coś wynieść. Czyta się ją szybko, jest bardzo lekka, utrzymana w większości w zabawnym tonie (głównie poprzez sposób narracji),porusza...

Zmiana głównego narratora i oddanie głosu córce ma swoje bezpośrednie przełożenie na świat, jaki w powieści roztacza się przed Czytelnikiem. Wydarzenia widziane oczyma dziewczynki skłaniają do zaliczenia tej części raczej w poczet książek, które kierowane są do dzieci i młodzieży niż pozycji dla starszego i dojrzałego odbiorcy.

Zmiana głównego narratora i oddanie głosu córce ma swoje bezpośrednie przełożenie na świat, jaki w powieści roztacza się przed Czytelnikiem. Wydarzenia widziane oczyma dziewczynki skłaniają do zaliczenia tej części raczej w poczet książek, które kierowane są do dzieci i młodzieży niż pozycji dla starszego i dojrzałego odbiorcy.

Druga część Sagi Bez pożegnania pt. „Szkoła pod baobabem” opisuje dalsze losy Zosi i Kasi.

Co różni tę książkę od jej poprzedniczki? Zmienia się narrator. Tak jak pierwsza część widziana była oczami matki, tak tą opowiada jej kilkuletnia córka Kasia Perspektywa ta przekłada się na całą treść książki. Nie skupia się ona już na realiach i trudach codziennego życia, lecz na dziecinnych problemach, przygodach i tytułowej szkole pod baobabem. Zmienia się także sposób przedstawienia Zosi. W pierwszej części była typową mamą, dla której cały świat to dziecko, natomiast Kasia przywołuje wiele scen gdzie uwidaczniają się jej wady.

Akcja dzieje się w wiosce Kodża w Ugandzie, gdzie Zosia wraz z córką chcą przeczekać wojnę. To tutaj dotarły pod koniec pierwszej części. Nie jest łatwo tam żyć, ale dzięki handlowi wymiennemu oraz zdolnościom Zofii do szycia nie dzieje się im najgorzej. Świat widziany oczami Kasi nie skupia się na światowych problemach, ale na trudach doniesienia do szkoły wielkiego owada, kupnie aligatora jako pamiątki czy dbaniu o swoją kurkę. Dziewczynka, jako dość nieznośne i przysparzające wielu problemów dziecko, ma wiele ciekawych spostrzeżeń i jest pomysłodawcą zabawnych scen.

Co przyniosły obu kobietom lata spędzone w Afryce?
Z kim po wielu samotnych latach zwiąże się Zofia?
Dokąd zaniesie ich los po zakończeniu wojny?

Bardzo Wam polecam tę książkę. Nie jako typowo historyczną, choć wątek ten stanowi tło całej historii, lecz jako opowieść o codziennym życiu w fascynującej Afryce i tęsknocie za ojczyzną – widzianymi oczami kilkulatki.
Warto podkreślić, że Szkoła…, choć teraz widnieje jako druga część, w rzeczywistości była napisana jako pierwsza. Bez pożegnania (z wiadomych przyczyn) mogła ukazać się dopiero po ’89 roku.

Druga część Sagi Bez pożegnania pt. „Szkoła pod baobabem” opisuje dalsze losy Zosi i Kasi.

Co różni tę książkę od jej poprzedniczki? Zmienia się narrator. Tak jak pierwsza część widziana była oczami matki, tak tą opowiada jej kilkuletnia córka Kasia Perspektywa ta przekłada się na całą treść książki. Nie skupia się ona już na realiach i trudach codziennego życia, lecz na...

Drugi tom sagi pochłonęłam w ekspresowym tempie - objętościowo jest o połowę krótszy od pierwszego (niecałe 200 stron). Tym razem narratorem jest Kasia - to ona opowiada o pobycie w Afryce, gdzie chodziła do szkoły pod baobabem. Tymczasem kończy się wojna i trzeba podjąć decyzję o powrocie do Polski.

Drugi tom sagi pochłonęłam w ekspresowym tempie - objętościowo jest o połowę krótszy od pierwszego (niecałe 200 stron). Tym razem narratorem jest Kasia - to ona opowiada o pobycie w Afryce, gdzie chodziła do szkoły pod baobabem. Tymczasem kończy się wojna i trzeba podjąć decyzję o powrocie do Polski.

Druga część cyklu "Bez pożegnania". Tym razem opowiedziana oczami Kasi, czyli córki, głównej bohaterki pierwszej części. Świat tułaczki wojennej widziany oczami kilkuletniego dziecka. Akcja dzieje się w przedziale czasowym od przybycia do Afryki do momentu wyjazdu do Polski. Historia wydaje się trudna i smutna, a jednak widziana z perspektywy dziecka - czasem nieznośnego, ale inteligentnego, trafne spostrzeżenia i niejednokrotnie bardzo zabawne sceny i sposób myślenia sprawia, że jest to przyjemna lektura. Bohaterka mnie zauroczyła i z całym sercem polecam książkę.

Druga część cyklu "Bez pożegnania". Tym razem opowiedziana oczami Kasi, czyli córki, głównej bohaterki pierwszej części. Świat tułaczki wojennej widziany oczami kilkuletniego dziecka. Akcja dzieje się w przedziale czasowym od przybycia do Afryki do momentu wyjazdu do Polski. Historia wydaje się trudna i smutna, a jednak widziana z perspektywy dziecka - czasem nieznośnego,...

Warto przeczytać cała serię. Czytam obecnie 4 część.

Warto przeczytać cała serię. Czytam obecnie 4 część.

Powieść w klimacie "Spotkania nad morzem". Chętnie widziałabym ją w kanonie lektur. Idealnie nadaje się dla młodszych czytelników w wieku szkoły podstawowej, prowokuje do pytań, wzbudza zainteresowanie historią. Opowieść zawarta w tomie stanowi spójną jednostkową całość, dlatego można bez problemu czytać w oderwaniu od reszty sagi i nie odnosi się wrażenia oderwania wątków.

Powieść w klimacie "Spotkania nad morzem". Chętnie widziałabym ją w kanonie lektur. Idealnie nadaje się dla młodszych czytelników w wieku szkoły podstawowej, prowokuje do pytań, wzbudza zainteresowanie historią. Opowieść zawarta w tomie stanowi spójną jednostkową całość, dlatego można bez problemu czytać w oderwaniu od reszty sagi i nie odnosi się wrażenia oderwania...

Zachwycona pierwszą częścią chyba oczekiwałam czegoś innego, tymczasem "Szkołę pod baobabem" odebrałam jako książkę dla dzieci a nie dla dorosłych. Historia widziana oczami sześcioletniej Kasi, choć ciekawa, jednak nie jest tym co zachwyciło mnie w tomie pierwszym.

Zachwycona pierwszą częścią chyba oczekiwałam czegoś innego, tymczasem "Szkołę pod baobabem" odebrałam jako książkę dla dzieci a nie dla dorosłych. Historia widziana oczami sześcioletniej Kasi, choć ciekawa, jednak nie jest tym co zachwyciło mnie w tomie pierwszym.

Polecam książki Pani Rybałtowskiej. Piękny styl, który czyta się przyjemnie. Wzruszające historie, które dają do myślenia.

Polecam książki Pani Rybałtowskiej. Piękny styl, który czyta się przyjemnie. Wzruszające historie, które dają do myślenia.

Pierwsza część bardzo mnie wciągnęła. Druga rozczarowała. Po pierwsze narracja prowadzona jest z perspektywy kilkulatki. Owszem niektóre fragmenty ciekawe, pokazujące oblicze Ugandy, ale przez większość książki miałam wrażenie że czytam dzieci z Bullerbyn w Afryce. Myślę że książka bardzo wartościowa dla uczniów szkoły podstawowej przedstawiających zarówno życie Polaków w Afryce, jak i samą Afrykę, a raczej Ugandę.
Czyta się bardzo szybko, można powiedzieć, że to lektora na jeden dzień wakacyjny.

Tu również ogromną wadą jest mnóstwo pustych stron między rozdziałami. Działa to na mnie jak płachta na byka. Moja dusza ekologa, walcząca z marnotrawstwem surowca jak i przestrzeni na półce w domowym księgozbiorze chce krzyczę. "PO CO ? NO PO CO TO ?".

Pierwsza część bardzo mnie wciągnęła. Druga rozczarowała. Po pierwsze narracja prowadzona jest z perspektywy kilkulatki. Owszem niektóre fragmenty ciekawe, pokazujące oblicze Ugandy, ale przez większość książki miałam wrażenie że czytam dzieci z Bullerbyn w Afryce. Myślę że książka bardzo wartościowa dla uczniów szkoły podstawowej przedstawiających zarówno życie Polaków w...