Podobno z twórczością Olgi Tokarczuk jest tak, że albo Jej proza jest odbierana jako męczący i niezrozumiały bełkotem albo fenomen. To moje drugie spotkanie z tą pisarką i chyba mogę zaliczyć siebie do drugiej grupy odbiorców. Jej oryginalny styl pisania przypadł mi do gustu i to bardzo.

Tytułowy Prawiek jest wioską, której rytm życia jest wyznaczany przez upływający czas. Poznajemy jego mieszkańców, plejadę ciekawych osobowości i historii. Tokarczuk pokazuje, że losy człowieka są nierozerwalnie związane z naturą, a także z duchowością. Ukazaną w książce przez symbole, czyniące z "Prawieku i inne czasy" wielowymiarowe dzieło.

Bardzo podobało mi się to zestawienie rytmu życia zwykłych ludzi i np. duszy uwięzionej w stawie. Kiedy po rozdziale tak oderwanego od rzeczywistości bohatera, wracało się do czyjejś kuchni to od razu przychodziła mi do głowy refleksja, jakbyśmy świat poznawali tylko przez szybę, niekompletnie, na tyle, na ile nam pozwolono. Niektórzy bohaterowie posiadali ten przywilej, że mogli zajrzeć do świata duchowości przez dziurkę od klucza, inni byli skupieni tylko i wyłącznie na życiu doczesnym.
Być może przez to "Prawiek..." ma atmosferę tajemnicy, momentami niemalże grozy. Jedno jest pewne: jest świetnie napisany, chłonęłam każde słowo tej powieści, która pomimo mistycyzmu okazała się dziełem bardzo spójnym i logicznym.

Teraz rozumiem, dlaczego tak bardzo się złościłam, kiedy na próbnych arkuszach maturalnych z rozszerzonego polskiego trafiał się fragment prozy Tokarczuk. Oderwane "kawałki" tej wspaniałej układanki nie mają tak głębokiego sensu, bardziej mnie zrażały niż zachęcały. Cieszę się, że nadrobiłam zaległości, całość wprawiła mnie w czytelniczy zachwyt.

Jestem przekonana, że moja recenzja nie odzwierciedla nawet w małym procencie dziwnego uroku, jaki posiada. Wykreować mistyczny i realistyczny świat jednocześnie, w dodatku, na zadupiu pod Kielcami to tak jakby odkryć nową cywilizację na klatce schodowej we własnym bloku.
Prawiek mnie zaczarował i z pewnością do niego wrócę.

[Recenzja pochodzi z bloga http://www.moje-wysypisko.blogspot.com]

Podobno z twórczością Olgi Tokarczuk jest tak, że albo Jej proza jest odbierana jako męczący i niezrozumiały bełkotem albo fenomen. To moje drugie spotkanie z tą pisarką i chyba mogę zaliczyć siebie do drugiej grupy odbiorców. Jej oryginalny styl pisania przypadł mi do gustu i to bardzo.

Tytułowy Prawiek jest wioską, której rytm życia jest wyznaczany przez upływający czas....