Jak ugryźć Virginię Woolf? „Dama w lustrze” to zbiór krótkich opowiadań. Większość z nich łączą bohaterowie, poczynając od osławionej pani Dalloway i spotkań towarzyskich w jej saloniku. To ciekawy zabieg, pogłębiający ogólny przekaz tych historii. Woolf skupia się na demaskowaniu bzdurnych schematów społecznych i krytyce panującej etykiety - posądza wytwarzane przez nią stosunki o utrudnienie i spłycenie kontaktów międzyludzkich. Wszystko to pięknie, a jeszcze piękniej, jeśli przeniesiemy się w epokę powstania tych dzieł. Z drugiej strony jednak każda postać naświetlana przez autorkę, dusząca się w roli, jaką jej społeczeństwo przypisało, zdaje się być alterego samej pisarki. Są to osobowości skonfliktowane i skomplikowane, ale w bardzo małym i przewidywalnym stopniu. Wszystkie posiadają płynną tożsamość, żywo odpowiadającą na zewnętrzne otoczenie, dostosowują swoje nastroje do nastrojów panujących wokół. Czytając, wyczuwa się ich nienaturalność i niemal można rozpisać je na poszczególne elementy składowe. Proza „Damy w lustrze” jest przy tym niezwykle emocjonalna, porywista (!); drobiazgowe opisy wnętrz, ogrodów, detali mają chyba na celu okiełznanie tej namiętności i sprowadzenie jej do zimnego, intelektualnego wywodu, świadectwa czasu. Nic z tego! Język Woolf buntuje się i wyrywa, przez co opisy stają się malownicze, wyposażone w niezwykłą ilość barw i odcieni, pełne światła. Wszystko to jakby mimochodem, jakby uśmiech wymsknął się komuś, kto sili się na powagę i mocno ściąga brwi.
Najlepsze opowiadania z tego tomu nie przystają do żadnej z powyższych uwag. Są to „Trzy obrazki”, króciutka facecja o niewesołym zakończeniu, ale pięknie skonstruowana i przeprowadzona bez zbędnej egzaltacji oraz „Lappin i Lapinowa”, gdzie wyobraźnia czmycha w las i nie daje się już złapać. One udowadniają, że proza Woolf jeszcze nie przebrzmiała i nie jest tylko zbiorem bystrych spostrzeżeń zbuntowanej gimnazjalistki, lecz wciąż kryje w sobie wiele smaczków, mogących usidlić czytelnika.

Jak ugryźć Virginię Woolf? „Dama w lustrze” to zbiór krótkich opowiadań. Większość z nich łączą bohaterowie, poczynając od osławionej pani Dalloway i spotkań towarzyskich w jej saloniku. To ciekawy zabieg, pogłębiający ogólny przekaz tych historii. Woolf skupia się na demaskowaniu bzdurnych schematów społecznych i krytyce panującej etykiety - posądza wytwarzane przez nią...