Teoretycznie nie powinno się lubić kogoś, kto już przy pierwszym spotkaniu sprawia, że płaczemy (i to bynajmniej nie ze szczęścia). Chyba jednak, że ten ktoś jest pisarzem, a owo spotkanie odbywa się na kartkach książki, które staną się jedynymi świadkami wyżej wspomnianej chwili słabości.

Historię Oskara i pani Róży znałam doskonale zanim jeszcze sięgnęłam po prozę Schmitta, znałam jego powiedzonka i wiedziałam, jak się cała opowieść skończy. Nie sądziłam więc, że mnie w jakikolwiek sposób wzruszy, czy zaskoczy. A jednak. Pozorna prostota autora sprawia, że staje się on autentyczny do tego stopnia, że nagle wydaje się nam, że Oskar naprawdę gdzieś tam jest, że naprawdę choruje i naprawdę pisze te listy do Boga. Schmidt po mistrzowsku kieruje uczuciami odbiorcy, odnosiłam wrażenie, że doskonale wiedział, kiedy jego czytelnik się uśmiechnie, a kiedy zacznie płakać. Na moje odczucia miało pewnie wpływ to, że w przyszłości jako onkolog dziecięcy zetknę się z takimi Oskarami i nie wszystkich uda mi się uratować, tak jak lekarzowi, który czesze brwi grzebykiem, nie udało się uratować tytułowego bohatera.

Z wszystkich trzech opowiadań bezkonkurencyjne jest oczywiście pierwsze, jednak dwa pozostałe czyta się równie dobrze. „Pan Ibrahim i kwiaty Koranu” jest spośród wszystkich najsłabszy, choć nie można odmówić autorowi odwagi: „Kiedy miałem jedenaście lat, rozbiłem swoją świnkę i poszedłem na dziwki”, tak rozpoczyna swoją opowieść Schmitt i nie jest to żadna przenośnia. Mojżesz to chłopiec zdany na siebie, niekochany i niezrozumiany przez najbliższych. Zaprzyjaźnia się on z pewnym Arabem i tej relacji tyczy się ta historia przede wszystkim.

„Dziecko Noego” to opowiadanie o II wojnie światowej i holocauście. Ośmioletni Joseph znajduje schronienie u ojca Ponsa (księdza katolickiego), który pomaga wielu żydowskim dzieciom. Najbarwniejszą postacią całej opowieści jest aptekarka – Mademoiselle Marcelle. Ateistka, która za nic nie przyzna, że ma dobre serce.

Wszystkie trzy opowieści łączy przede wszystkim Niewidzialny, którego ktoś umieścił nawet w tytule zbiorku. Niewidzialny, czyli Bóg. Boga poznaje Oskar, kierując do niego swe listy za namową pani Róży, Bóg okazuje się ważny w życiu Mojżesza i Josepha. Każdy z chłopców wyznaje jednak inną religię. Schmitt pokazuje jak wiele łączy katolików, muzułmanów i żydów. I to chyba jest najpiękniejsze przesłanie płynące z tych trzech tekstów.

Teoretycznie nie powinno się lubić kogoś, kto już przy pierwszym spotkaniu sprawia, że płaczemy (i to bynajmniej nie ze szczęścia). Chyba jednak, że ten ktoś jest pisarzem, a owo spotkanie odbywa się na kartkach książki, które staną się jedynymi świadkami wyżej wspomnianej chwili słabości.

Historię Oskara i pani Róży znałam doskonale zanim jeszcze sięgnęłam po prozę...