Z tą książką było u mnie zupełnie inaczej. Przeczytałam ją raz i uznałam, ze jest strasznie nudna. Ale kiedy ją skończyłam, chodziła za mną. I sama nie wiem, dlaczego, bo przecież była nudna, jak flaki z olejem. Za pierwszym razem przeczytałam ją cąłą, ale tylko dlatego, żeby skończyć, skoro zaczęłam. Katowałam się tak chyba ze 3 miesiące. Chyba najdłużej ze wszystkich czytałam tę książkę. Główna bohaterka, chyba Łucja, o ile pamiętam chce napisać scenariusz filmowy. Wpadła na pomysł, że dobrym tematem będzie zagadkowa śmierć jej szwagra, czyli męża jej siostry Bogny. Dzięki temu scenariuszowi udaje jej się rozwikłać zagadkę tej śmierci i poznaje mężczyznę. Ten mężczyzna odegra bardzo ważną rolę w jej życiu i jego wątek jest cholernie zaskakujący. Wszyscy zaraz pomyślą, że to jej umiłowany. Dlatego nie będę nic zdradzać na jego temat. Kiedy pod koniec książki wyjaśniła się jego historia, myślałam, że spadnę z krzesła :) Wszystkie opcje obstawiałam, ale nie tę, która się okazała. Poza tym, kiedy czytałam tę książkę, zastanawiałam się co by było, gdyby jednak Darek nie zginął? I zaczynałam prawie tego żałować :)
Klimat tej powieści jest taki dziwny. Wszystko się dzieje gdzieś na wsi koło Włocławka, jak to w powieściach Ireny Matuszkiewicz. I akcja rozwija się bardzo powoli. Tak się niekiedy dłuży. Być może, że to mnie najpierw tak zniechęciło? Nie wiem. Ale skończyłam i postanowiłam do niej nie wracać. Ale pamiętałam, jak nie mogłam przez nią przebrnąć. I tak cały czas siedziała mi w pamięci. I pomyślałam: Czyżby ona naprawdę była tak tragiczna? Nie wiem, ile czasu minęło? kilka miesięcy, może rok, może troszkę więcej? Wypożyczyłam ją drugi raz i przeczytałam. Od razu z innym nastawieniem. I zakochałam się :) W tej właśnie powolnej akcji, w tym niby sielskim klimacie, który tak naprawdę skrywa tajemnice przeróżnych relacji ludzkich, które też doprowadziły właśnie do tej zbrodni. To wszystko sprawiło, że zamierzam tę książkę przeczytać jeszcze raz :) Jest naprawdę zaskakująca. I naprawdę mi się podoba :)

Z tą książką było u mnie zupełnie inaczej. Przeczytałam ją raz i uznałam, ze jest strasznie nudna. Ale kiedy ją skończyłam, chodziła za mną. I sama nie wiem, dlaczego, bo przecież była nudna, jak flaki z olejem. Za pierwszym razem przeczytałam ją cąłą, ale tylko dlatego, żeby skończyć, skoro zaczęłam. Katowałam się tak chyba ze 3 miesiące. Chyba najdłużej ze wszystkich...