Karzeł, arogancki i kpiący, nieprzeciętnie inteligentny, doktor Lambert we własnej osobie.

Lambert postanawia udowodnić światu, że jest wart więcej, niż mierzy wzrostu. Mężczyzna cierpi na karłowatość, a za cel życiowy ustanawia sobie odnalezienie genu odpowiedzialnego za jego stan. Podczas jednej z wizyt w bibliotece poznaje Jean, z którą wdaje się w romans. Miłość w tym wypadku nosi piętno choroby, kobieta nie potrafi odnaleźć się w roli oficjalnej partnerki Lamberta (ach, zapomniałam, ma męża, odchodzi od niego i wraca), przede wszystkim ze względu na jego chorobę. Romans utajony z wielu powodów, dobiega końca na porodówce...

W tle historia Mendla i nieskończone pytanie, czym jest geniusz.

Brak samoakceptacji, kpina i szyderstwo z którymi spotyka się główny bohater, skłaniają do refleksji nad samym sobą. Lambert pożarł mózg niejednego człowieka, a mimo wszystko, każdy traktował go jak mutanta, półgłupka, inwalidę, nikt nie patrzył na niego poważnie. Środowisko akademickie okazało się jedynym, w którym mężczyzna został doceniony. Mawer nie odkrywa nic nowego - ukazuje, że tylko nasze życie wewnętrzne pozwala wypłynąć nam na powierzchnię. Nie liczy się nasz wygląd (czyżby?), a to, co wydobywa się z naszych ust, nasz pomarszczony umysł, spiritus movens wszystkiego. Innym problemem jest makiaweliczny charakter głównego bohatera, który nie cofnie się przed niczym, aby osiągnąć zamierzony cel. Lambert jest bardzo ciężkostrawny, jego niepohamowany popęd seksualny zakrawa na obsesję, a widok kobiecych kolan, wywołuje natychmiastową reakcję prącia. Chęć osiągnięcia sukcesu, opętała go niczym demon.

Przechodząc do kwestii genetyki - jestem laikiem w tych sprawach i ubolewam, że temat został podany w takiej formie. Miałam wrażenie, że czytam podręcznik do biologii (w książce znajdziemy kilkanaście diagramów), informacji było zbyt wiele, przez co dostałam migreny. Lubię poznawać nowe rzeczy, miałam nadzieję na przystępnie podaną wiedzę, tymczasem dostałam czysto akademickie sformułowania (łacińskie nazwy jeszcze ogarniałam), których nie spodziewałam się znaleźć w książce beletrystycznej. Doszło do tego, że kilka fragmentów musiałam ominąć, czego nigdy nie robię podczas czytania powieści. Podziwiam Mawera za to, że dokładnie odrobił pracę domową, ale dobry pisarz powinien unikać wykładania na ławę efektów swoich badań. Dobry pisarz to ktoś taki, kto potrafi najbardziej skomplikowane teorie naukowe wpleść w powieść tak, żeby czytelnik nie musiał sięgać po encyklopedię.

Karzeł, arogancki i kpiący, nieprzeciętnie inteligentny, doktor Lambert we własnej osobie.

Lambert postanawia udowodnić światu, że jest wart więcej, niż mierzy wzrostu. Mężczyzna cierpi na karłowatość, a za cel życiowy ustanawia sobie odnalezienie genu odpowiedzialnego za jego stan. Podczas jednej z wizyt w bibliotece poznaje Jean, z którą wdaje się w romans. Miłość w tym...