Domyśliłam się kto, ale nie domyśliłam się dlaczego ani jak, więc jestem całkowicie usatysfakcjonowana! Przecież byłoby nudne, gdybym miała rację, co do wszystkiego. No i nie byłoby elementu zaskoczenia. Już na samym początku ucieszyłam się, gdy pojawiła się panna Marple. Myślałam, że nareszcie oto jest kryminał, w którym gra pierwsze skrzypce. Ale nie. Pojawiła się na początku i na końcu. Nie rozumiem, czemu Christie nie poświęca jej tyle uwagi co np. Poirotowi. Mimo wszystko jednak dodała uroku tej mrożącej krew w żyłach historii, jak zawsze zresztą.
A skoro już o krwii, uważam, że pod koniec pojawia się zbyt wiele trupów. Zupełnie bezsensu, nie mogę zrozumieć dlaczego ich uśmierciła. No i zakończenie (mam na myśli samo zakończenie powieści, a nie rozwikłanie sprawy, które przecież jak zwykle jest genialne i nieprzewidywalne, a Marple doszła do tego w tak po prostu wyrafinowany i niezwykły sposób, że mogę śmiało powiedzieć - jest wirtuozem w tej dziedzinie), zakończenie jest strasznie irytujące. A nawet niezrozumiałe. Są dwa wątki poboczne, które urozmaicają opowieść i dają fałszywe tropy. Jednak wątek Edgara jest tak nieprawdopodobny i wymyślny, że aż naiwny. I w dodatku jakby nie dokońca wyjaśniony. A szkoda, bo zapowiadał się na świetną postać.
To, co najlepsze w powieściach Christie, oprócz całego wątku kryminalnego, to postacie. Ona zawsze umie stworzyć coś niezwykłego, zawsze umie czymś zaskoczyć. Niektórzy byli sympatyczni, inni irytujący, ale każdy jest niepowtarzalny.
Warto przeczytać. Podkreślę to jeszcze raz - świetny kryminał, genialne rozwiązanie, no i panna Marple.

Domyśliłam się kto, ale nie domyśliłam się dlaczego ani jak, więc jestem całkowicie usatysfakcjonowana! Przecież byłoby nudne, gdybym miała rację, co do wszystkiego. No i nie byłoby elementu zaskoczenia. Już na samym początku ucieszyłam się, gdy pojawiła się panna Marple. Myślałam, że nareszcie oto jest kryminał, w którym gra pierwsze skrzypce. Ale nie. Pojawiła się na...